Matrimonii 343

« metum cadentem in personam constantem, qualis est timor

« libertatis... quinimo absque alia probatione, sola suspicio in

« animo apprehensa, quod illa pater exequi potuerit habetur

« pro iusto metu, et prae caeteris advertunt Sánchez... Mul-

« tum enim ad effectum, de quo agitur inspicienda est qua-

« litas personae inferentis metum... ».

Possunt quidem parentes impedire aut suadere matrimo-

nium mediis suavibus, nullo autem pacto id facere possunt vim

inferendo vel metum ; quia matrimonium est quaedam servitus

perpetua, unde cum homo sit liberae conditionis, nequit a

parente ad hanc servitutem compelli; neque divus Thomas

admittit in patre potestatem obligandi filiam ad contrahendum

matrimonium cum tali determinata persona.

Matrimonium eiusmodi nullum esse renunciandum etiam

protestationes suadent incessanter emissae ante matrimonium

a muliere, quia, ceu tradit Mascard, de probat., conci. 1054,

n. 1 1 , lib. 2 « qui protestationem adhibet, ille enim saltem

« declarat a contractu consensum abesse ».

Maxima aversio, qua mulier afficiebatur erga Conceptum,

magnum est argumentum coactae voluntatis.

Loquens autem Theologus de coniecturis matrimonium

concomitantibus, ait constare ex depositione testium, metum

perdurasse usque ad altare, quamvis ex iure necessarium non

sit, ut minae praecise inferantur tempore contracti matrimonii.

Sufficit enim illas ante fuisse illatas, quia praesumitur durare

metus ille, qui antea fuit incussus, ut habet Rota coram Ludo-

vis. dec. 326 n. 30: « Nec refert, quod non sint factae in actu

contrahendi matrimonium, sed antea ». Et cor. Coccin, dec. 227,

n. 5: « Cum enim esset iam semel metus illatus adhuc durare

praesumebatur ».

Ergo constare satis videtur Vincentiam matrimonium ini-

visse per istum metum ; quo nihil voluntati magis contrarium

deprehenditur ex leg. nihil consensus ff. de reg. iur. c. super

hoc et ibi Abbas, de renunciat.

Ad actus matrimonium subsequentes gradum faciens, ait