367. De sancto Laurentio.

1. Pange, lingua, gloriosi
proelium Laurentii,

Hac die qui mundum vicit
sub Decio Caesare

Et destruxit morte mortem
missus in craticula.

2. Qui dum esset in tormentis
positus craticulae,

Exclamabat magna voce
non motus supplicio:

Non ardorem mihi prunae
dant, sed refrigerium.

3. Tunc spectabant admirantes
impii Laurentium,

Cuius carnes devastabant
invocantis Dominum

Ignis vorax, carbo vivus
imperio Caesaris.

4. Quem cum vidit, dixit [illi]
beatus Laurentius:

Pars haec satis est assata,
subverti fac aliam

Et manduca partem illam ;
tunc emisit spiritum.

5. Quem beatus vir Iustinus
sanctus et Hippolytus

Acceperunt et in agro
Verano sepeliunt,

Romae via Tiburtina,
Cyriacae praedio.

6. Qui nunc iacet ecclesia

dicta suo nomine
Extra muros civitatis

in cista marmorea
Et, ut dicunt Romae, cessit

sancto protomartyri.

7. Ergo, martyr gloriose,
deprecare Dominum

Pro nobis peccatoribus,
ut nos tuis precibus

Ascendere mereamur
ad caeli palatium.

8. Quod praestare nobis pater
dignetur et illius
Et procedens ab utroque

paraclitus spiritus,
Quibus laus et potestas
per aeterna saecula.