VASTEN. 389

meritoque non admisisse ; reverentialis enim ille timor, quo mulier coacta asseritur ad contrahendum cum Florintho, et siquidem adfuit, non certe talis fuit, ut caderet in virum constantem, prout necessarium foret ad hoc, ut matrimo- nium nullum reddat. Notum enim est S. C. O. hanc in praxi et in foro externo sequi doctrinam, circa timorem reverentialem, ut patris indignationem, neque pro puella, ut malum grave retineat, nisi accedant vel iurgia, vel minae, vel aliqua verbera, vel saltem preces importunae et instan- tissimae: atqui nil horum, in casu de quo agitur, accidisse, Acta Processus demonstrant: ergo reverentialis timor, si- quidem adfuit in casu, non certe talis fuit ut matrimonium nullum redderet.

Quod quidem confirmatur ex testium depositionibus, ex quibus resultat Io puellam, neque una vice, directe cum patre suo, de hoc matrimonio loquutam fuisse, sed tantum eum matre et cum atavo : 2° Patrem hoc unum dixisse, re- late ad hoc matrimonium, scilicet: videamus an fiet volun- tas mea, vel voluntas filiae meae: quae certe verba, per se, et nullis additis minis, moralem coactionem non impor- tant, neque gravem timorem inducunt: 3° Patrem, etsi severam, tamen ut violentum a nemine agnosci: 4° Filiam ipsam potuisse hoc malum antevertere, aperta voluntatis suae manifestatione, non coram matre et atavo, sed coram genitore ipso, qui tandem filiam suam voluntarie consen- sisse putabat. Timor igitur reverentialis in casu, saltem ut dubius habendus est, ideoque insufficiens ad matrimonium in foro externo irritandum.

At, etsi vere ratum, tamen matrimonium in casu revera consummatum non fuisse meridiana luce clarius constare asserit. Quod quidem paucis verbis demonstrandum assumit, hoc modo videlicet: Quod partes, coeteroquin religiosae, iuramenti asserunt sanctitate ; quod testes omni exceptione maiores iuramento deponunt ; quod adiuncta et circumstan- tiae confirmant; id pro moraliter certo tenendum esse omnis ratio suadet: atqui haec omnia initum matrimonium inter