PROMOTORIS FIDEI 391

templo invadit saepius, nolim putes id mihi incommodi ex breviore

quietis statuto tempore oboriri; sed hoc potius habe, hanc mihi oppor-

tunitatem a Deo afferri, quo humilius animum meum deiiciam ». Ce-

terum, experientia facta, Praesul quidam, qui Carolum dormitantem

reprehenderat, didicit magis patere dormientis Caroli aures quam suas

vigilantis.

Memoravimus etiam Servi Dei in templo Neapolitanorum commora-

tionem; ubi cum saepius laudato teste 17 Servum Dei fuisse modera-

torem illius Ecclesiae omnesque sacras supellectiles eidem fuisse com-

mendatas ; quae tamen nunquam in proprio loco reperiri poterant,

cum maxima ordinis iactura. Quis sodes hosce abusus coercere de-

buisset? Nonne Vincentius? Neque hos tantum: si enim fides habeatur

testi 3, qui ait : Servus Dei magno afficiebatur dolore, cum videret ex

odeo sui cubiculi lampadem pene semper extinctam ante SSmum Sacra-

mentum. Non oppido sufficere poterat, ut in corde suo gemerei, sive

inanes cieret querelas, cum de Dei honore et reverentia eius templo

debita ageretur; non importunam loco ac tempore, tacendo, humili-

tatem, sed fortitudinem praestare debuisset. Neque etiam vera est

humilitas, si alteri se subiiciendo, id vergat in detrimentum illius, cui

se subiicit, quia ex hoc superbirei, vel ipsum contemneret (Bened. XIV

Lib. III Cap. XXIV n. 5 1 ) . Imitandi igitur illi erant sancti homines,

de quibus ita Nazianzenus: « Viri Dei amore praediti, tametsi alioquin

pacati ac moderati sint, hac tamen in re lenes et faciles esse non su-

stinent, cum per silentium et quietem Dei causa proditur; verum hic

admodum bellaces sunt, atque in confligendo acres et feroces, citiusque

aliquid quod non oporteat emoverint, quam quod ex officio sit prae-

termiserint » (Orat. 21 . 2 5 ) .

Cum Dei Famulus in Domo Neapolitanorum moraretur, institutioni

piae Societatis Apostolatus Catholici operam dabat: assisiensis nempe

Patriarchae instar, triplicem alium ordinem in Ecclesiam inducere Vin-

centius constituerat: cuius veluti centrum ac vis motrix esset Congre-

gatio Presbyterorum saecularium; corpus vero quotquot sunt fideles,

clerici in primis ac religiosorum Ordinum Alumni utriusque sexus.

Ingens sane propositum, quod ipse adumbratum quodammodo voluit in

eo solemni Epiphaniae octiduo, tanta multiplicitate precum, successione

operum, diversitate rituum, idiomatum, linguarum, ac personarum va-

rietate celebratum. Ipsa tamen operis ardui tas eiusdem auctorem valde

cautum esse admonebat, ne temere ageret. Atqui hac in re in animad-

versionem incurrit Confessarii sui, Patris nempe Ioannis Baptistae Conca

Oratorii, s. Philippi Neri alumni. Hic vir, licet Dei Famulum multis