LITTERAE 393

verissimeque contra Deum contendunt, quicumque non cum ipso Ecclesiaque contendunt (1).

Ad hanc vero coniunctionem animorum similitudinemque agendi, inimicis catholici nominis non sine caussa formidolosam, primum omnium concordia est necessaria sententiarum: ad quam ipsam videmus Paulum Apostolorum Corinthios cohor tantem vehementi studio et singulari gravitate verborum : Ob- secro autem vos, fratres, per nomen Domini nostri Iesu Christi, ut idipsum dicatis omnes, et non sint in vobis schismata: sitis autem perfecti in eodem sensu et in eadem sententia (2). - Cuius praecepti facile sapientia perspicitur. Est enim principium agendi mens : ideoque nec congruere voluntates, nec similes esse actiones queunt, si mentes diversa opinentur. Qui solam ratio- nem sequuntur ducem, vix in eis aut ne vix quidem una esse doctrina potest : est enim ars rerum cognoscendarum perdiffi- cilis : mens vero et infirma est natura, et varietate distrahitur opinionum, et impulsione rerum oblata extrinsecus non raro fallitur; accedunt cupiditates, quae veri videndi nimium saepe tollunt aut certe minuunt facultatem. Hac de caussa in mode- randis civitatibus saepe datur opera ut coniuncti teneantur vi, quorum animi discordant. - Longe aliter christiani: quid cre- dere oporteat, ab Ecclesia accipiunt, cuius auctoritate ductuque se certo sciunt verum attingere. Propterea sicut una est Ecclesia, quia unus Iesus Christus, ita cunctorum toto orbe christianorum una est atque esse debet doctrina. Unus Dominus, una fides (3). Habentes autem eumdem spiritum fidei (4), salutare principium obtinent, unde eadem in omnibus voluntas eademque in agendo ratio sponte gignuntur.

Sed, quod Paulus Apostolus iubet, unanimitatem oportet esse perfectam. - Cum christiana fides non humanae, sed di- vinae rationis auctoritate nitatur, quae enim a Deo accepimus, vera esse credimus non propter intrinsecam rerum veritatem naturali rationis lumine perspectam, sed propter auctoritatem ipsius Dei revelantis, qui nec falli nee fallere potest (5), conse-

(1) Qui non est mecum, contra me est: et qui non colligit mecum, dispergit.

Luc. xi, 23.

(2) I Corinth. i, 10.

(3) Ephes, iv, 5.

(4) II Corinth. iv, 13.

(5) Conc. Vat. Const. Dei Films, cap. 3.