AD ANIMADVERSIONES 401

Acta, Tom. XIX. fase. CCXXIV. 26

quod nempe Servus Dei erat quidem sanctus, sed a superioribus inde-

pendens. Ast facta ipsa huic peculiari opinioni contradicunt. Quid enim?

Potuissentne ecclesiastici Praelati tot ardua variaque ministeria huic

homini committere, si eum animarum directioni minus idoneum agno-

vissent? Quid tot labores proximorum utilitati exantlati, tot peccatores

e vitiorum coeno erecti, tot animae ad perfectum christianarum virtu-

tum tramitem adductae?

Quapropter praefata clarissimi Praesulis Canali verba non aliter

intelligi possunt, nisi quatenus referantur ad poeculiarem quamdam

Vincentii nostri actionem, quam adversarii, quos boni omnes in sanctis

eorum propositis inveniunt, haud rite venerando antistiti retulerunt.

Quod quidem nobis suadet ipsa Sancti appellatio, quam laudatus Prae-

sul ultro integerrimo Sacerdoti tribuit. Quomodo enim Sanctus dici

posset, qui in propriis officiis exercendis imprudenter agit, vel qui

debitam propriis superioribus obedientiam detrectal? Ne dicamus, am

plissimum praesulem in manifestam contradictionem incidisse, evidens

est, eum verba ab Animadversore relata protulisse in peculiaribus qui-

busdam adiunctis male forsan in Dei Servum praeventum , quod ali-

quando optimis quoque contigit.

Ceterum nulla virtus magis ex testium depositionibus elucescit,

quam haec perfecta observantia ; qua Vincentius noster superiorum

suorum, nedum mandatis, verum etiam desideriis sese obsequentissi-

mum ostendit.

At Dei Famulus nimis institerat ad obtinendam domum s. Salva-

toris. Esto : forsan praesuli egregio, qui religiosus fuerat ss. Aposto-

lorum, Vincentii curae ad religiosam eam domum obtinendam nimis

solertes apparuerunt. Quod quidem ei condonandum est , cum ad re-

ligiosam suam familiam pia illa aedes pertinuisset ; proindeque eius

iudicium in suspicionem iure vocare possemus. Quidquid tamen sit,

non viri, utcumque gravissimi, opinioni, sed facto est sistendum. iam-

vero quis non honestas agnoscet Vincentii curas , ut suae institutionis

incolumitati prospiceret?

Subsequitur Testis se audivisse ab eodem Vicesgerente Bussi, cum

Parochus erat ecclesiae sanctorum Apostolorum, Servum Dei nimis insti-

tisse ut conferret infirmo oleum Sanctum. Si Vincentius neglexisset

infirmum hunc iam morti proximum ad extremam Unctionem dispo-

nere, rationabilis quidem fuisset animadversio. At econtra institit ut

ipse morientium subsidio ad extremam luctam disponeretur. Quaenam

igitur animadversionis causa? Cura a Dei Famulo adhibita effectus fuit

heroicae illius charitatis ac zeli , quo pro animarum salute fervebat.