408 , RESPONSIO

Ast non id dicendum de opere a Dei Famulo instituto, quod, Divina

favente gratia, quam maxima societati ac religioni contulit emolumenta.

Ex testibus colligitur haud exiguum fuisse numerum personarum eccle-

siastica vel civili dignitate illustrium, quae piae institutioni nomen

dedere, ac beneficiorum quae ex ea in catholicam familiam redundarunt.

Haec quidem inclyta sunt, ac produnt quos praeclaros aeternae sa-

lutis fructus nova institutio protulerit. Non tamen infitiandum, post Dei

Famuli obitum, tractu temporis imminutam fuisse fidelium frequentiam,

quae perutili huic aggregationi nomen daret. Ast haec sors quae huma-

narum institutionum licet optimarum semper fuit, emolumenta non

adimit quae illa religiosae societati tam diro bello ab impiorum cona-

tibus impetitae contulit, et cuius fausti effectus ad nostra usque tempora

pervenerunt. Cum vero eadem institutio tot uberrimis fructibus sit foe-

cunda, nonne poterit in posterum e suis, ut ita dicam, reliquiis surgere,

novumque induere fulgorem ? Nobis favet exemplum tertii Ordinis

s. Francisci nitidiori luce nostris diebus totum late per orbem excitali.

Nova igitur societas potius quam subditos distraheret ab aliorum

imperio, erat ipsa universorum subdita ac spiritualium bonorum coo-

pera tri x.

Item optime Dei Famulus noscebal officium firmandi fidem, chari-

tatem augendi ac mittendi in mundum universum praecones pertinere

ad Romanorum Pontificem, cui munus commissum est pascendi domi-

nicum gregem. Huius non iura usurpare, sed, ut filius obsequentissimis,

se adiutorem exhibere mililumque electorum fortissimam phalangem

parare, nova sua institutione proposuit: hinc a supremo Pastore petiit

ut institutam sodalitatem probaret, eique benediceret. Ex omnibus in

hac animadversionum paragrapho expositis deducebat Censor merito, re

mature perpensa, Decretum prodivisse pro suppressione piae Societatis

Apostolatus catholici. Verum cum eius obiectionem gratuito fundamento

innixam satis superque demonstraverimus ; sequeretur decretum illud,

si reapse locum habuisset, nec merito, nec, re mature perpensa, fuisse

prolatum.

Et re quidem vera, constat ex authentica testium dispositione: 1. piam

societatem Lugdunensem, falso ductam supposito, huius suppressionis

fautricem fuisse. 2. Dei Famulum non accepisse formale suppressionis

decretum, sed tantummodo chartam in qua nuntiabatur a Secretario

S. Cong. de Propaganda quod Societas Apostolatus catholici supprime-

batnr. 3. Vincentius hanc notitiam excepisse heroica submissione, eorum

bono consulens qui eius ruinae operam dederant. 4. Tandem errorem

ab ipso Secretario S. Congñis cognitum emendatumque fuisse. Quid