410 OLI N DEN.

Episcopus ipse oratori favet edicens: « oro atque obse- cro S. O. Congregationem, ut praedicti oratoris precibus benigne indulgeat, eum in finem, ut ipse, impedimento so- lutus, ad alias nuptias convolare valeat; sicque aeternae suae saluti consulat. Orator enim incontinentiae vitio adstrictus in viam perditionis abiit; e qua non nisi per matrimonii sa- cramentum exire potest ac vehementer exoptat. »

Animadversum fuit, S. C. C. solere utique concedere veniam ad matrimonium, cum duo viri in arte medica pe- riti testantur de idoneitate oratoris ad matrimonii officia, ut in Leopolien. veniae ad matrimonium diei 14 decem- bris 1878; (1) Neapolitana diei 4 septembris 1875 per sum- maria precum.

Unica difficultas in hoc esset, quod nullum exhibetur testimonium de cura, cui se subiicere forsan debuisset vir, ad defectum quo laborabat curandum: hoc enim ordinario exigitur, nisi solum temporis lapsus sufficiens iudicetur de- fectui medendo, et nisi S. C. C. in fide peritorum de inte- gra oratoris valetudine testantium unice subsistere velit, ceu factum videtur in Tornacen. Veniae etc. 17 Iulii 1882.

Hisce paucis praemissis, quaesitum est quomodo oratoris preces essent dimittendae.

RESOLUTIO. Sacra C . C . re cognita sub die 22 Augu- sti 1875 respondit: Affirmative, cum vidua tantum.

(1) Habes hanc quaest. Vol . XI , 593. Recolé quod animadvertimus in nota

pag. 595 eiusdem voluminis.

Disceptatio synoptica