8. Sed quid de his plurimum? Ipsum Dominum videamus, ne forte ipse sit, et melius ipse agnoscatur, et pelicanus in solitudine, et nycticorax in parietinis, et passer singularis in tecto. Dicat nobis pauper iste, caput nostrum: pauper voluntate, loquatur pauperibus in necessitate. Quod enim dicitur, vel etiam legitur de hac ave, id est pelicano, non taceamus; non aliquid affirmantes temere, sed tamen non tacentes quod qui scripserunt, et legi et dici voluerunt. Vos sic audite, ut si verum est, congruat; si falsum est, non teneat. Dicuntur hae aves tanquam colaphis rostrorum occidere parvulos suos, eosdemque in nido occisos a se lugere per triduum: postremo dicunt matrem seipsam graviter vulnerare et sanguinem suum super filios fundere, quo illi superfusi reviviscunt . Fortasse hoc verum, fortasse falsum sit: tamen si verum est, quemadmodum illi congruat, qui nos vivificavit sanguine suo, videte. Congruit illi quod matris caro vivificat sanguine suo filios suos; satis congruit. Nam et ipse gallinam se dicit super pullos suos: Jerusalem, Jerusalem, quoties volui congregare filios tuos, tanquam gallina pullos suos sub alas suas, et noluisti (Id. XXIII, 37) ? Habet enim paternam auctoritatem, maternum affectum: sicut et Paulus et pater est et mater est; non per seipsum, sed per Evangelium: pater ubi dicit, «Etsi habeatis multos paedagogos in Christo, sed non multos patres; in Christo enim Jesu per Evangelium ego vos genui» (I Cor. IV, 15) ; mater autem ubi ait, «Filioli mei, quos iterum parturio, donec Christus formetur in vobis» (Galat. IV, 19) . Habet ergo haec avis, si vere ita est, magnam similitudinem carnis Christi, cujus sanguine vivificati sumus. Sed quomodo congruat Christo, quod ipsa occidit filios suos? An et illi non congruit: Ego occidam, et ego vivificabo; ego percutiam, et ego sanabo (Deut. XXXII, 39) ? An vero Saulus persecutor moreretur, nisi de coelo percuteretur (Act. IX, 4) ; aut praedicator excitaretur, nisi illius sanguine vivificaretur? Sed hoc viderint 1300 qui scripserunt; non in incerto intellectum nostrum constituere nos debemus. Hanc avem potius in solitudine agnoscamus; hoc enim inde Psalmus voluit ponere, Pelicanus in solitudine. Puto ego hic intelligi Christum natum de virgine. Solus enim sic, ideo solitudo: in solitudine natus, quia solus ita natus. Post nativitatem ventum est ad passionem: a quibus crucifigebatur? numquid ab stantibus? numquid a lugentibus ? Ergo tanquam in nocte ignorantiae ipsorum, et tanquam in parietinis ruinae ipsorum. Ecce nycticorax et in parietinis, amat et noctem . Nam nisi amaret, unde diceret, Pater, ignosce illis, quia nesciunt quid faciunt (Luc. XXIII, 34) ? Deinde natus in solitudine, quia solus ita natus; passus in tenebris Judaeorum tanquam in nocte, in praevaricatione tanquam in ruinis: quid postea? Vigilavi. Ergo dormieras in parietinis, et dixeras: Ego dormivi. Quid est, Ego dormivi? Quia volui, dormivi; noctem amando dormivi: sed ibi sequitur, Et exsurrexi (Psal. III, 6) . Ergo hic, Vigilavi. Sed posteaquam vigilavit, quid egit? Ascendit in coelum, factus est sicut passer volando, id est ascendendo: singularis in tecto, id est in coelo. Ergo pelicanus nascendo, nycticorax moriendo, passer resurgendo: ibi in solitudine, velut solus; hic in parietinis, velut ab eis occisus, qui stare non potuerunt in aedificio; hic vero jam vigilans et volans singularis in tecto, ibi interpellat pro nobis (Rom. VIII, 34) . Caput enim nostrum passer est, corpus illius turtur. Etenim passer invenit sibi domum. Quam domum? In coelo est, interpellat pro nobis. Et turtur nidum sibi, Ecclesia Dei nidum de lignis crucis ipsius; ubi ponat pullos suos (Psal. LXXXIII, 4) , parvulos suos. Vigilavi, et factus sum sicut passer singularis in tecto.