418 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

probati vero scriptores nostrae aetatis monent at tendi posse ad muta tum

valorem pecuniae, quam duplo vel triplo minorem aest imabat Wernz (Ius

decretalium, t. 3, n. 160, no ta 140). Quare valor iste tutissime ad 750 lib. in

Curia hodie definiri potest. Nec desunt, qui notabilem valorem infra 1000

lib. esse hodie negent; immo ipse can. 1532, § 2, dum alienationem distin-

guit rerum quae 1000 lib. a t t ingunt et quae 1000 lib. superant , hanc aesti-

mationem, quae simplicitate quoque commendatur , ra tam habere videtur.

Quibus positis, sequeretur etiam res pret iosas quae mille libellarum

valorem non excedunt, alienari ab Ordinariis posse, servatis sollemni-

ta t ibus praescriptis in can. 1530-1532, ex quibus pot issimum at tendenda

est, ad casum nostrum, clausula can. 1531, § 3: « Pecunia ex aliena-

« tione percepta, caute, tuto et utiliter in commodum Ecclesiae collocetur » :

i. e. pecunia retracta non statim erogari valet in usus etiam pios et

necessarios, sed* immo conservanda est ad fructum; ut ergo erogetur seu consumatur , licet ad amplificandam ecclesiam, ut in casu factum est,

necessaria est semper Apostolicae Sedis licentia, seu dispensatio super

obligatione hac, quam data lex in laudato canone perspicue et explicite,

nul laque concessa exceptione, imponit .

Verumtamen, etiam solutis, ut in praecedentibus solvuntur, dubiis

propositis ab Episcopo N., adhuc non videtur satis factum esse quae-

stioni quae proponebatur circa alienationem donar iorum votivorum.

Scilicet, etiamsi concedendum videatur donar ia votiva in ordine ad

alienationem, infra valorem aestimationis mille l ibellarum contenta, non

cadere sub vetitum can. 1532, § 1, n. 1, n o n d u m constaret u t rum eorum

alienatio permit tenda Episcopis sit, an Apostolicae Sedis beneplacito

reservanda. Ita in can. 1281, § 1, nulla facta distinctione inter pretiosas

aut non pretiosas, excluditur prorsus alienatio insignium reliquiarum

aut imaginum quae in aliqua ecclesia magna populi veneratione hono-

rentur, ideoque etiamsi earum valor aestimationis non sit notabilis in

sensu mox exposito. Praeter causam itaque pretiositatis etiam causa

cultus, devotionis aut pietatis obstare potest, quominus huiusmodi dona-

riorum valida sit a l ienat io: aliis verbis, ut hodie dici solet, non solum

valor aestimationis, sed etiam affectionis a t tendendus est. Et revera, in

casu donar iorum votivorum, haec aut similia intercederé ra t ionum

momenta, non difficile suadetur . Nam sicut procul dubio obiecti votivi

donatio est actus religionis, qui quodammodo sacrificio assimilari potest ,

ita, ex intentione donantis , nexu indissolubili donarium mancipa tur

cultui sacrae iconis cui donatur , et quodammodo extra omne commer-

cium humanum ponitur. Interest igitur bono publico, seu integritati et

profectui sacri cultus, fidelis conservatio donariorum in eo s tatu iisque