Litterae 423

solitudinem invitabat; quo recreatis animis, pares laborando vel magis deinceps fierent. Venite seorsum in desertum lo- cum, et requiescite pusillum (MARC, VI, 3 1 ).

Iamvero non Apostolos tantum quos coram alloquebatur, sed omnes, quicumque Apostolici ministerii participes futuri essent, hac invitatione excitasse Dominus putandus est; ut nimirum qui, ob sanctimoniam non modo officii sed etiam vitae, et sal terrae et lux mundi et quasi terrestres dii esse deberent, iidem praesidium retinendae augendaeque sancti- moniae maximum usurparent.

Etenim, si quaerimus omnium ornamenta virtutum, quae Clericum decent, studium sacrarum rerum continet: id vero ob eam quam diximus, inconstantiam naturae, ex quo die sacris initiati sumus, diuturnitate in multis defèrvescit, in non paucis dissipatur misere et extinguitur. Ipsa etiam assuetudo, quae quotidie res easdem tractando gignitur, causa est quare paullatim sacerdos non diligentior ad sancta, quam ad cetera vitae munia evadat. Accedunt huc pericula et varia et ma- gna, quae saepe sunt in administratione sacerdotalis officii subeunda. Denique quum necesse sit de mundano pulvere etiam religiosa corda sordescere, multo magis necessitas haec sacerdotem tenet, in mediis mundi illecebris et miseriis ha- bitantem. Quibus ex rebus omnino apparet oportere, ut, si rectos in nobis denuo excitare spiritus, si quamlibet vitiosi- tatem corrigere in agendo contractam, si maiorem ad discri- mina constantiam induere volumus, intermissis loco quoti- dianis curis, atque e magisterio parumper in disciplinam regressi, illuc revertamur, unde olim bono incensi studio prod- ivimus, docilesque excipiamus vocem, quae nos de officiis admoneat, salubriter corripiat, ad potiora hortetur atque ur- geat. Quamobrem nihil tam proderit quam longe a strepitu et agitatione communis vitae secedere ; quippe animae ad Spiritus Sancti accipienda munera quies est amicissima : Du- cam eam in solitudinem, et loquar ad cor eius (OSEE II, 1 4 ) .