DISTINCTIO QUINTA

(Textu Magistri Sententiarum.)

Utrum divina essentia genuerit Filium, vel genita sit a Patre, vel de ipsa natus sit Filius, vel Spiritus sanctus processerit. Post haec quaeritur utrum concedendum sit, quod Pater genuit divinam essentiam, vel quod divina essentia genuit Filium, vel essentia genuit essentiam, an omnino non genuit, nec genita est divina essentia? Ad quod, Catholicis tractatoribus consentientes dicimus, quod nec Pater genuit divinam essentiam, nec divina essentia genuit Filium, nec divina essentia genuit essentiam. Hic autem nomine essentiae intelligimus divinam naturam, quae communis est tribus personis et tota in singulis. Ideo non est dicendum, quod Pater genuit divinam essentiam, quia si Pater diceretur genuisse divinam essentiam, essentia divina relative diceretur ad Patrem vel pro relativo poneretur. Si autem relative diceretur vel pro relativo poneretur, non indicaret essentiam. Ut enim ait Augustinus in 5. libro de Trinit. " quod relative dicitur, non indicat substantiam".

Secunda ratio.

Item, cum Deus Pater sit divina essentia, si ejus esset genitor, esset utique genitor ejus rei, quae ipse est; et ita eadem res seipsam genuisset, quod Augustinus negat, ut supra ostendimus.

Tertia ratio et potior.

Item, si Pater est genitor essentiae divinae, cum ipse essentia divina sit et Deus sit , eo ergo quod generat, et est et Deus est. Ita ergo non illud quod generatur est a Patre Deus, sed Pater eo quod generat, et est et Deus est. Et si ita est, non genito gignens, sed gignenti genitus causa est, ut et sit et Deus sit. Simili ratione probat Augustinus in lib. 7. de Trinit. " quod Pater non est sapiens sapientia quam genuit, quia si ea sapiens est, ea est; hoc enim est ibi esse quod sapere. Quod si hoc est ibi esse quod sapere, non per illam sapientiam, quam genuit, sapiens Pater est. Quid enim aliud dicimus, cum dicimus: hoc illi est esse quod sapere, nisi, eo est quo sapiens est ? Ergo quae causa illi est, ut sapiens sit, etiam ipsa illi causa est ut sit. Si ergo sapientia, quam genuit, illi causa est, ut sapiens sit, et causa illi est, ut sit. Sed causam Patri, qua sit, a Patre genitam, nullo modo quisquam dixerit sapientiam; quid enim est insanius ? Ita ergo, si Pater genuit essentiam, qua est, essentia, quam genuit, causa est illi, ut sit. " Non ergo ipsam qua est, essentiam genuit. " Nam in illa simplicitate, inquit Augustinus, quia non est aliud sapere quam esse, eadem est ibi sapientia quae essentia; " ideoque quod de sapientia, hoc de essentia dicimus. Sicut ergo non genuit sapientiam, qua sapiens est, ita nec essentiam, qua est. Ut enim sapientia sapiens est et potentia potens, ita et essentia ipse est, eademque est sapientia et potentia, quae essentia. Patet itaque ex praedictis , quia Pater essentiam divinam non genuit.

Huic adversari videtur Augustinus.

Huic autem videtur contrarium quod Augustinus ait in libro unico de fide et Symbolo : " Deus, cum Ver bum genuit, id quod ipse est genuit, nec de nihilo nec de aliqua jam facta conditaque materia, sed de seipso id quod est ipse. " Item, " Deus Pater qui verissime se indicare animis cognituris et voluit et potuit, hoc ad seipsum indicandum genuit, quod est ipse qui genuit. " Ecce aperte dicit his verbis, Deum Patrem genuisse illud quod ipse est. Illud autem quod ipse est, non est nisi divina essentia: videtur ergo divinam essentiam genuisse. Ad quod respondemus, illa verba sic intelligenda esse dicentes : Pater de seipso genuit illud quod ipse est, id est, Filium, qui est illud quod Pater est. Nam quod Pater est, et Filius hoc est, sed non qui Pater est, et Filius hic est.

Alias partes quaestionis exequitur.

Ita etiam non est dicendum, quod divina essentia genuit Filium, quia cum Filius sit divina essentia, jam esset Filius res, a qua generatur: et ita eadem res seipsam generaret. Ita etiam dicimus, quod essentia divina non genuit essentiam. Cum enim una et summa quaedam res sit divina essentia, si divina essentia essentiam genuit, eadem res se ipsam genuit, quod omnino esse non potest: sed Pater solus genuit Filium, et a Patre et Filio procedit Spiritus sanctus.

Quae videantur praedictis esse contraria.

Praedictis autem videtur contrarium esse quod dicit Augustinus in lib. 1. de Trinit. " Hoc, inquit, est Deo esse quod sapere: unde Pater et Filius simul sunt una sapientia, quia una essentia, et singillatim sapientia de sapientia, sicut essentia de essentia." Ecce his verbis aperte dicit Augustinus, sapientiam de sapientia, et essentiam de essentia, ubi videtur significare quod sapientia . sapientiam , et essentia essentiam genuerit. Idem in lib. de fide ad Petrum ait : " Sic Christum Dei Filium, id est, unam ex Trinitate personam, Deum verum crede, ut divinitatem ejus de natura Patris natam esse non dubites. " Hic videtur dicere, quod natura Filii sit nata de natura Patris. Idem in lib. 15. de Trinit. ait : " Dicitur Filius consilium de consilio, et voluntas de voluntate,: sicut substantia de substantia, sapientia de sapientia. " Et . hic videtur dicere quod substantia sit genita de substantia, et sapientia de sapientia. Sed hoc ita determinamus : " Sapientia de sapientia, et substantia de substantia est, " idest, Filius qui est sapientia, qui est substantia, est de Patre, qui est eadem substantia et sapientia: et Filius qui est divinitas, natus est de Patre, qui est natura divina. Et ut expressius dicamus, dicimus Filium sapientiam esse de Patre sapientia, et dicimus Filium substantiam esse genitum de Patre et a Patre substantia. Quod autem ita intelligi debeat, Augustinus ostendit in lib. 7. de Trinit. dicens : " Pater ipse sapientia est; et dicitur Filius sapientia Patris, quomodo dicitur lumen Patris, id est, sicut lumen de lumine, et uterque unum lumen, sic intelligatur sapientia de sapientia, et uterque una sapientia et una essentia. " Item, " ideo Christus dicitur virtus et sapientia Dei, quia de Patre, virtute et sapientia, etiam ipse virtus et sapientia est, sicut ipse lumen de Patre lumine est, et ipse fons vitae est apud Deum Patrem, fontem vitae. Filius ergo sapientia de Patre sapientia est, sicut Filius lumen de Patre lumine, et Deus Filius de Deo Patre, ut et singulus sit lumen, et singulus Deus,et singulus sapienlia,et simul unum lumen,unus Deus,una sapientia. " Ecce his verbis manifeste aperit Augustinus, ex quo sensu accipienda sint praedicta verba et his similia, scilicet cum dicitur : substantia de substantia, vel substantia genuit substantiam.

Quod videtur praedictae expositioni contrarium.

Huic vero etiam id contrarium videtur, quod Hilarius ait in 4. libr. de Trin. " Nihil, inquit, nisi natum habet Filius, et geniti honoris admiratio in honore generantis est. " Cum ergo Filius essentiam habeat, (tota enim in eo est divina essentia) videtur quod ipsa divina essentia nata sit. Item in 5. lib. ait: " Nativitas Dei non potest eam ex qua profecta est non tenere naturam, nec enim aliud quam Deus subsistit, quod non aliunde quam de Deo subsistit. " Ecce hic dicit nativitatem Dei profectam ex natura, et ita videtur ex his verbis atque praedictis natura Dei et genita et genuisse. Quod apertius dicit in lib. 9. de Trinit. " Nos, inquit, unigenitum Deum in forma Dei manentem, in natura hominis: mansisse profitemur, nec unitatem formae servilis in naturam divinae unitatis refundimus , nec rursus corporali insinuatione Patrem in Filio praedicamus, sed ex eo ejusdem generis genitam naturam naturaliter in se gignentem habuisse naturam, quae in forma naturae se gignentis manens, formam naturae et infirmitatis corporalis accepit. Non enim defecerat Dei natura, ne esset ; sed in se humilitatem terrenae nativitatis manens sibi Dei natura susceperat, generis sui potestatem in habitu assumptae humilitatis exercens " Ecce hic aperte dicit, et naturam genuisse, et naturam genitam, et naturam assumpsisse naturam, quod a plerisque negatur. Item in eodem : "Numquid unigenito Deo contumelia est, Patrem sibi innascibilem Deum esse, cum ex innascibili Deo nativitas unigenita in naturam unigenitam subsistat. " Ecce et hic dicit unigenitam naturam.

Quomodo sint intelligenda praemissa verba Hilarii?

Sed quia haec verba sane vult intelligi, ipse idem dicit in 4. lib. " Intelligentia dictorum ex causis est assumenda dicendi, quia non sermoni res, sed rei est sermo subjectus. " Haec ergo verba ita intelligi possunt : Nihil habet Filius nisi natum, id est, nihil habet secundum quod Deus est, nisi quod nascendo accepit, et ipse nascendo Patris in se subsistentem naturam habuit. Unde Hilarius addit in 5. lib. " Eamdem naturam habet genitus, quam ille qui genuit, ita tamen, ut natus non sit ille qui genuit (nam quomodo erit Pater ipse, cum genitus sit ? ) sed in his . ipsis subsistat ille qui genitus est, in quibus totus est ipse qui genuit, quia non est aliunde qui genitus est; et ideo non refertur ad aliud quod in uno subsistit ex uno. Ac sic in generatione Filii et naturam suam, ut ita dicam, sequitur indemutabilis Deus indemutabilem gignens Deum, nec naturam suam deserit ex indemutabili Deo indemutabilis Dei perfecta nativitas. Subsistentem ergo in eo Dei naturam intelligamus, cum in Deo Deus insit: nec praeter eum qui Deus est, quisquam Deus alius sit, quia ipse Deus, et in eo Deus. Naturae ergo Dei Patris veritas in

Deo Filio esse docetur, cum in eo Deus intelligatur esse, qui Deus est. Est enim unus in uno, et unus ab uno ".

Quod legitur Pater de sua substantia genuisse Filium, et Filium substantiae Patris.

Dicitur quoque et frequenter in Scriptura sacra legitur, Patrem de sua substantia genuisse Filium. Unde Augustinus in lib. de fide ad Petrum ait: " Pater Deus, de nullo genitus Deo, semel de sua natura sine initio genuit Filium Deum sibi aequalem, et eadem qua ipse naturaliter aeternus est divinitate coaeternum. " Ecce hic dicit Augustinus, Filium genitum de natura Patris. Est autem una natura Patris et Filii et Spiritus sancti. Si ergo de natura Patris genitus est Filius, genitus est de natura Filii et Spiritus sancti, imo de natura trium personarum. Idem quoque Augustinus in lib. 15. de Trinit. dicit, Christum esse Filium substantiae Patris et de substantia Patris genitum, tractans illud verbum Apostoli loquentis de Deo Patre sic : " Qui eruit nos de potestate tenebrarum et transtulit in regnum Filii charitatis suae. " Quod dictum est, inquit, Filii charitatis suae, nihil aliud intelligatur quam Filii sui dilecti, quam Filii substantiae suae. Charitas quippe Patris, quae in natura ejus est ineffabiliter simplici, nihil est aliud quam ipsa natura atque substantia, ut saepe diximus et saepe iterare non piget, ac per hoc Filius charitatis ejus nullus alius est, quam qui de substantia ejus est genitus ". Ecce aperte hic dicit

Augustinus, Filium esse genitum de substantia Patris, et Filium substantiae Patris. Idem quoque Augustinus in lib. 2. contra Maximinum haereticum, substantiam Dei genuisse Filium, et Filium genitum de substantia Patris asserit dioens : " Carnalibus cogitationibus pleni, substantiam Dei de seipsa gignere Filium non putatis, nisi hoc patiatur quod substantia carnis patitur quando gignit. Er ratis, nescientes Scripturas neque virtu tem Dei. Nullo enim modo verum Dei Filium cogitatis, si eum natum esse de substantia Patris negatis. Non enim jam erat hominis Filius, et Deo donante factus est Dei Filius, ex Deo natus gratia, non natura. An forte etsi non hominis Filius erat, tamen aliqua jam erat qualiscumque creatura, et in Dei Filium, Deo mutante, conversa est? Sed nihil horum est; ergo aut de nihilo, aut de aliqua substantia natus est. Sed ne crederemus, vos putare de nihilo esse Dei Filium, affirmastis non vos dicere de nihilo esse Dei Filium. De aliqua ergo substantia est; et si non de substantia Patris, de qua sit, dicite; sed non invenietis. Jam igitur unigenitum Dei Filium, Jesum Christum, de Patris esse substantia, non vos nobiscum pigeat confiteri". Idem in eodem : " Utrique legimus, ut simus in vero Filio ejus, Jesu Christo. Dicite ergo nobis, utrum iste verus Dei Filius ab eis qui gratia filii sunt, quadam proprietate discretus de nulla substantia sit, an de aliqua? Non dico, inquis, de nulla, nec dicam de nihilo ; ergo de aliqua substantia est. Quaero, de qua? Si non de Patris substantia est, aliam quaere. Si aliam non invenis, Patris agnosce substantiam, et Filium cum Patre homoousion confitere ". Idem in eodem : " Confiteor, Deum Patrem omnino incorruptibiliter genuisse, sed quod est ipse genuisse. Item dico quod saepe dicendum est : Aut de aliqua substantia natus est Dei Filius, aut de nulla: si de nulla, ergo de nihilo, quod vos jam non dicitis: si vero de aliqua, nec tamen de Patris substantia non est verus Filius: si vero de Patris substantia, unius ejusdemque substantiae sunt Pater et Filius. Vos autem nec Filium de substantia Patris genitum vultis, et tamen eum nec ex nihilo, nec ex aliqua materia, sed ex Patre esse conceditis ; nec videtis, quam necesse sit, ut qui non est ex nihilo, nec ex aliqua alia re, sed ex Deo, nisi ex Dei substantia esse non possit, et hoc esse quod Deus est, de quo est, id est, Deus de Deo natus, quia non alius prius fuit, sed natura coaeterna de Deo est. "

Colligens summam praedictorum, aperit ex quo sensu accipienda sint.

His verbis praemissis innui videtur, quod divina substantia Filium genuerit, et quod Filius sit genitus de substantia Patris, et quod de Deo est natura coaeterna, et quod Pater id quod ipse est genuit. Id autem quod ipse est, essentia divina est; et ita putari potest divinam essentiam genuisse. Vehementer movent nos haec verba, quae quomodo intelligenda sint, mallem ab aliis audire quam tradere. Ut tamen sine praejudicio atque temeritate loquar, ex hoc sensu dicta possunt accipi : Natura coaeterna de Deo est, id est, Filius coaeternus Patri de Patre est, ita quod est eadem cum eo natura vel ejusdem naturae. Quem sensum confirmat Augustinus, ibidem subjiciens et quod dixerat quasi explanans. Dicto enim. " Natura coaeterna de Deo est, " addidit: " Non est aliud Filius quam illud de quo est, id est, unius ejusdemque substantiae est. " Deinde apertius talem intellectum ex praedictis verbis fore habendum aperit in eodem libro contra Maximinum dicens : " Trinitas haec unius ejusdemque substantiae est, quia non de aliqua materia vel de nihilo est Filius, sed de quo est genitus. Itemque Spiritus sanctus non de aliqua materia vel de nihilo est, sed inde est unde procedit. " His utique verbis aperte ostendit, ea ratione dici Filium esse de substantia Patris, quia est de Patre genitus, ita quod est ejusdem substantiae cum eo; et Spiritum sanctum esse de substantia Patris et Filii, quia ab utroque procedit, ita quod est ejusdem substantiae.

Quod nec Filius, nec Spiritus sanctus est de nihilo, sed de aliquo, non tamen de materia.

Ostenditur quoque ex illis verbis, Filium et Spiritum sanctum non esse de nihilo, sed de aliquo, nec tamen de aliqua materia. Unde etiam Hilarius in duodecimo libro de

Trinitate ait : " Unigenitus Deus, cum natus sit, Patrem testatur auctorem: cum ex manente natus est, non est natus ex nihilo; et cum ante tempus natus est, omnem sensum praevenit nascendo. " Hic aperte dicitur, quod Filius non est natus ex nihilo. Similiter et Spiritus sanctus non est dicendus esse vel procedere ex nihilo, " quia Filius de substantia Patris natus est"id est, a Patre est, cum quo est ejusdem substantiae et eadem substantia. Ex quo sensu etiam accipiendum est illud : " Pater genuit id quod est ipse, " id est, Filium, qui est hoc quod Pater. Et hoc ita debere intelligi Augustinus aperit, dicens in 1. lib. contra Maximinum : " Hoc genuit Pater quod est: alioquin non est verus Filius, si quod est Pater non est Filius. " Item : " substantia Dei genuit Filium, " id est, Pater substantia genuit Filium, qui est eadem substantia et ejusdem substantiae. Quod sic esse intelligendum Augustinus ostendit, dicens ad Maximinum : " Sicut dicis, spiritus spiritum genuit: ita die : spiritus ejusdem naturae vel substantiae spiritum genuit. Item sicut dicis : Deus Deum genuit, ita die, Deus ejusdem naturae vel substantiae Deum genuit. Hoc si credideris et dixeris, nihil de hac re ulterius accusaberis. " His enim verbis aperit, quomodo praedicta debeant intelligi. Similiter : " Filius natus est de substantia Patris, vel Pater genuit Filium de sua natura sive essentia, " id est, de se natura et essentia genuit Filium ejusdem essentiae ac naturae, et qui est eadem essentia ac natura. Similiter expone illud : " Filius substantiae Patris, " id est, Filius Patris substantiae, id est, qui est substantia, cum quo et Filius eadem substantia est, quia consubstantialis est Patri Filius. Et hic sensus adjuvatur ex verbis Augustini, qui in libro septimo de Trinitate ait : " Tres personas ejusdem essentiae, vel tres personas unam essentiam dicimus. Tres autem personas ex eadem essentia non dicimus, quasi aliud ibi sit quod essentia est, aliud quod persona. " His verbis ostendit, non esse dicendum, personam esse ex essentia, nisi ex sensu praedicto. Qui sensus confirmatur etiam ex eo quod in libro decimoquinto de Trinitate idem ait : " Sicut nostra scientia scientiae Dei, sic et nostrum verbum, quod nascitur de nostra scientia, dissimile est illi Verbo Dei quod natum est de Patris essentia. Tale est autem, ac si dicerem : de Patris scientia, de Patris sapientia, vel quod est expressius, de Patre essentia, de . Patre scientia, de Patre sapientia. " Ex hoc itaque intellectu Verbum Dei Patris unigenitus Filius, per omnia Patri similis et aequalis, recte dicitur Deus de Deo, lumen de lumine, sapientia de sapientia, essentia de essentia: quia est hoc omnino quod Pater, non tamen Pater, quia iste Filius, ille Pater.

Quare verbum Patris dicatur Filius naturae ? Inde est, quod solus unigenitus Dei dicitur natura Filius, quia ejusdem naturae est, et eadem natura est cum Patre. Unde Hilarius in libro primo de Trinitate, de Christo loquens ait: " Natura Filius est, quia eamdem naturam quam ille qui genuit, habet.

(Finis textus Magistri).