SANCTI HILARII PICTAVENSIS EPISCOPI DE TRINITATE LIBRI DUODECIM.
14. Christi fides et mortis metum et vitae tollit taedium. 0036A
15. Haereticorum ingenium. ---Sed inter haec emerserunt 0036B supple,
36. Liber XII quae de Spiritu sancto confitenda sunt aperit. 0048C
28. Christus gestis Deum egit. ---Par etiam reliquae 0069A
7. Vox HOMOUSION qua necessitate suscepta. 0100C
10. Filii honor nil detrahit Patri. ---Dicturi autem 0103A
19. Jacob in lucta Deum vidit, non oculis corporis 0141B sed fidei. 0141C 0142A
8. Quid jam sibi tractandum proponat Hilarius. --- 0162A 0162B
19. Quid Scripturis de Deo edoctus sit Hilarius. --- 0171B 0171C 0172A al.
4. Quod natus homo Deus maneat, sensus jam non 0283B refugit. 0283C 0284A
262 6. Alia sunt dicta Christi nondum nati, alia 0285A nati et morituri, alia aeterni. 0285B
37. Unitas Patris et Filii non humano more cogitanda. 0308C Filii nativitas. 0309A
52. Fides vera haereticae adversa. ---Sed inter 0384B 0384C
10. Dictum est EX UTERO ad verae nativitatis ostensionem. 0439C 0440A
21. Filius etsi natus, semper tamen est, quia de 0446A Patre qui semper est. 0446B 0446C
27. De nato ante tempora dici nequit, ANTE QUAM NATUS EST, nec 0450B
32. Semper natus, semper esse animo sentitur. --- 0452C 0453A
40. Mundum Deus ab aeterno simul ac semet praeparavit. 0458B 0458C 0459A
55. Spiritus sanctus non est creatura. ---Et mihi quidem 0469A 0469B
24. It may perhaps be said, ‘We find Him giving way to weeping, to hunger and thirst: must we not suppose Him liable to all the other affections of human nature?’ But if we do not understand the mystery of His tears, hunger, and thirst, let us remember that He Who wept also raised the dead to life: that He did not weep for the death of Lazarus, but rejoiced621 St. John xi. 15, ‘Lazarus is dead. And I am glad for your sakes, that I was not there, to the intent that ye may believe.’; that He Who thirsted, gave from Himself rivers of living water622 St. John vii. 38.. He could not be parched with thirst, if He was able to give the thirsty drink. Again, He Who hungered could condemn the tree which offered no fruit for His hunger623 St. Matt. xxi. 19 and St. Mark xi. 3.: but how could His nature be overcome by hunger if He could strike the green tree barren by His word? And if, beside the mystery of weeping, hunger and thirst, the flesh He assumed, that is His entire manhood, was exposed to our weaknesses: even then it was not left to suffer from their indignities. His weeping was not for Himself; His thirst needed no water to quench it; His hunger no food to stay it. It is never said that the Lord ate or drank or wept when He was hungry, or thirsty, or sorrowful. He conformed to the habits of the body to prove the reality of His own body, to satisfy the custom of human bodies by doing as our nature does. When He ate and drank, it was a concession, not to His own necessities, but to our habits.
24. Passiones humanae an in Christo.---Sed forte in quo affectio flendi, sitiendi, esuriendique mansit, caeterarum quoque humanarum passionum in eo necesse sit inesse naturam. Qui sacramentum fletus, sitis atque esuritionis ignorat, sciat et vivificare flentem, nec mortem Lazari flere (Joan. II, 15), quam gaudeat, et flumina aquae vivae ex se praebere sitientem (Joan. VII, 38), neque arere siti, qui 339 potens sit potare sitientes, et esurientem eam 0364A quae fructus suos esurienti non praebuerit damnare arborem (Matth. XXI, 19), nec naturam eam vinci inedia, quae naturam viriditatis jussa ariditate demutet (Ibid.). Quod si, praeter fletus et sitis et esuritionis mysterium, assumpta caro, id est, homo totus, passionum est permissa naturis: nec tamen ita, ut passionum conficeretur injuriis; ut flens non sibi fleret, ut sitiens sitim non potaturus depelleret, et esuriens non se cibo escae alicujus expleret. Neque enim tum, cum sitivit aut esurivit aut flevit, bibisse Dominus aut manducasse aut doluisse monstratus est: sed ad demonstrandam corporis veritatem, corporis consuetudo suscepta est, ita ut naturae nostrae consuetudine consuetudini sit corporis satisfactum. Vel cum potum et cibum accepit, 0364B non se necessitati corporis, sed consuetudini tribuit.