446 MATRIMONII

ex austera patris educatione, atque ex iuvenili aetate ad docilem et plenam obedientiam esset assueta, hinc persuasionibus et ex- hortationibus coniunctorum, animum ad matrimonium facile in- clinavit, quin ipsa formiter repugnare eidem declarasset.

Nuptialibus tractatibus compositis, matrimonium , quod intra biennium iniri debuerat, intra sex menses, die nempe 16 Maii 1859, ita patre disponente, celebratum est ab Archie- piscopo Civitatis N. sexaginta circiter personis adstantibus. Quod ut rite procederet, dispensatio elargita est ab Archiepiscopo a disparitate cultus, assuetis tamen obligationibus quae ab Ecclesia in hisce coniugiis imponuntur, non sine Iacobi repugnantia, assumptis: nullo et alioquin de eo tempore apparente dubio, quod Iacobus non esset baptizatus.

Per integrum sexennium in individua vitae consuetudine per- durarunt coniuges, et licet mulier matrimonii consummationi obstitisse fateatur, non denegat tamen quod induisent rebus matrimonialibus, spe reducendi virum ad digniores habitudines; etsi numquam repererit eum perditum. Sed contra promissiones Archiepiscopo factas, filios omnes a Ministro haeretico, baptizari curavit, uxore tacente.

Cruentissima de eo tempore secessionis contentione inter status foederatos exardescente, fortuna Iacobi pessumdata est. Tunc elongari coepit a coniugalibus laribus, uxorem cum filiis saepe saepius in publicis diversoriis Civitatis N. relinquens. Tamen usque ad annum 1867 hanc vivendi rationem sustinuit Aloisia, quin divertere a marito vel cogitaret vel posset.

Hac aerumnosa perdurante conditione, Europam petere atque paternos lares, qui tunc, in Gallia erant constituti, remeare per- censuit; quod ut tutius exequeretur, consensum a marito ob- tinuit pro pretiosis monilibus, dono acceptis ab eodem, quae 25 millibus dollar is aestimabantur, vendendis. Vix exinde ad paternam domum reversa, filios a Ministro Catholico sub con- ditione rebaptizari studuit, eosdemque in catholicis institutis cum permagno eorum fructu atque aliorum aedificatione edu- cari. Bonis interim mariti publicatis, periculum suberat, ne creditores eam fastidirent, et ne maritus ipse filios repeteret;