EMPTIONIS-VENDITIONIS 447

D u b i u m .

« An, quomodo et in quem de obligatione constet emendi « d o n u m vel indemme reddendi monasterium in casu ».

RESOLUTIO. S . Congregatio Episcoporum et Regularium causa cognita die 18 Februarii 1870 respondere censuit: Affirmative, pro venditione favore (Ioannis) et ad mentem: mens est, ut sti- pulatio locum habeat intra terminum duorum mensium pretio scu- tatörum 720, concesso etiam termino sex annorum pro solutione dicti pretii^ repensis interim fructibus compensativis ad rationem scutatörum quinque in singula centum, et praeter reservationem dominii.

Ex QUIBUS COLLIGES:

I. Ius praelationis, quod acquiratur in rerum licitatione, obli- gationem secumferre erga venditorem complendi emptionis con- tractum.

II. Ius praelationis cedi posse alteri, qui illud affectet, acce- dente tamen consensu venditoris.

III. Cessio narium, hac ratione, subintrare in eadem iura eas- demque obligationes, quibus, qui cessit, tenebatur.

IV. Obligationes consistere in emptione complenda per solu- tionem integri oblati pretii, quo ius praelationis fuerit acquisitum, vel in indemnitate rependenda venditori si ab emptione complenda emptor resiliat.

V. Discrimen tamen intercedere inter ius praelationis acqui- situm iure licitationis et ius praelationis acquisitum ex cessione alterius extra licitationem.

VI. Pr imum ius perimere iura aliorum licitatorum et obliga- tiones; alterum vero, si forte périmât ius cedentis, posse non perimere obligationes eiusdem cedentis erga venditorem, si ces- s i o n a r i o suae obligationi non satisfaciat.

VII. Maxime si venditor sit pius locus, qui ex facto proprio deteriorem reddere non potest suam conditionem.

VIII. In praesenti themate, Ioannem subrogatum esse, acce- dente aliquo monasterii consensu, in iura et obligationes Fru- ctuosi a quibus dissolvi idem Ioannes sine iniustitia tum in ce- dentem tum in monasterium amplius non posset.