456 LITTERAE ENCYCLICAE

rae. - Nam, ut catholicam traditionem praetermittamus, quae, aeque ac Scripturae sacrae, fons veritatis est; unde persuasio illa de immaculata Mariae Virginis conceptione visa est, quovis tempore, adeo cum christiano sensu congruere, ut fidelium animis insita atque innata haberi posset? Horremus, sic rei causam egregie explicavit Dionysius Carthusianus, horremus enim mulierem, quae caput serpentis erat contritura, quando- que ab eo contritam, atque diaboli filiam fuisse matrem Do- mini fateri (1). Nequibat scilicet in christianae plebis intelligen- tiam id cadere, quod Christi caro, sancta, impolluta atque in- nocens, in Virginis utero, de carne assumpta esset, cui, vel vestigio temporis, labes fuisset illata. Cur ita vero, nisi quod peccatum et Deus per infinitam oppositionem separantur? Hinc sane catholicae ubique gentes persuasum habuere, Dei Filium, antequam, natura hominum assumpta, labaret nos a peccatis nostris in sanguine suo, debuisse, in primo instanti suae con- ceptionis, singulari gratia ac privilegio, ab omni originalis cul- pae labe praeservare immunem Virginem Matrem. Quoniam igitur peccatum omne usque adeo horret Deus, ut futuram Filii sui Matrem non cuiusvis modo maculae voluerit expertem, quae voluntate suscipitur; sed, munere singularissimo, intuitu meritorum Christi, illius etiam, qua omnes Adae filii, mala ve- luti haereditate, notamur : ecquis ambigat, primum hoc cuique officium proponi, qui Mariam obsequio demereri aveat, ut vi- tiosas corruptasque consuetudines emendet, et quibus in veti- tum nititur, domitas habeat cupiditates?

Quod si praeterea quis velit, velle autem nullus non debet, ut sua in Virginem relligio iusta sit omnique ex parte abso- luta ; ulterius profecto opus est progredi, atque ad imitationem exempli eius omni ope contendere. - Divina lex est ut, qui aeternae beatitatis potiri cupiunt, formam patientiae et sancti- tatis Christi, imitando, in se exprimant. Nam quos praescivit, et praedestinavit conformes fieri imaginis Filii sui, ut sit ipse primogenitus in multis fratribus (2). At quoniam ea fere est infirmitas nostra, ut tanti exemplaris amplitudine facile deter- reamur; providentis Dei numine, aliud nobis est exemplar pro- positum, quod, quum Christo sit proximum, quantum huma-

(1) 5. Sent. d. 5, q. 1.

(2) Rom. VIII, 29.