FLORENTINA 4ü7

usque ad annum 1880 hasce pensiones adamussim solverit, ac proinde memorati Parochi eas pacifice semper perceperint, nulla profecto pretiosa excogitari potest ratio, qua repente ab antiquissima et pacifica sui iuris possessione exturbari queant. Neque aliud iudicium in praesenti casu institui posse vi- detur, quam possessorium. Cum enim de antiqua praestatione res sit, quam ipsi a suis praedecessoribus acceptam habue- runt, atque una cum parochiali praebenda fuerint adepti, hinc non de re aliqua vindicanda , sed de sola possessione retinenda agendum est.

Verum etsi in petitorio iudicio disceptanda res foret, haud tamen Parochorum ius vacillaret. Nullatenus enim dubitari valet quin Archiepiscopus Martini, Apostolica prae- ditus facultate , pensiones istas constituerit. Quandoquidem ab exemplari supplicis libelli, Romano Pontifici porrecti, con- stat, quod animadvertens ipse praebendam Ecclesiae s. Ma- riae ad ingentem summam scutatorum 548 tunc temporis, demptis t ax i s , ascendere , et contra octo alias Ecclesias praebendas admodum exiguas possidere , in votis habuerit harum Ecclesiarum rectoribus, aliqua ratione, consulere.

Neque refert quod impetratae Pontificiae facultatis vel nullum vestigium modo reperiatur , vel Archiepiscopus in suo decreto expressam mentionem facere omiserit. Quoad primum siquidem obiectum quaevis difficultas corruit, si perpendatur a die impositae pensionis ad nostra tempora spatium centum annorum lapsum fuisse. Porro si lapsus 30 annorum tantam vim habet, ut beneplaciti Apostolici exi- stentiae vehementem praesumptionem inducat, multo magis in themate huiusmodi beneplacitum haud exulasse retinen- dum es t , cum constet non per 30 annorum spatium , sed per 100 annorum lapsum, pensionem persolutam iugiter fuisse.

Quo vero ad alterum obiectum, ex historia impositionis harum pensionum apparet, rationem admodum gravem ita se gerendi Archiepiscopo fuisse. Sane ipse Materassi refert quod cum Florentina Respublica bona omnia Ristoris Ma-