Ex S. C. Rituum

intermisso prandio, vim lacrymarum effuderint: inde collu- dentes Servum Dei ad sacras missiones fore addicendum cum magna populorum spirituali utilitate, interim concredita sunt ei munia tum magistri catechismi pueris in templo urbis principe, tum concionatoris in pia domo ad puérperas sublevandas erecta, tum denique praefecti in maioribus feriis a studiis ad alumnos convocandos, dirigendos pasque exer- citiis fovendos ; quae caritatis officia ex obedientia suscepta solerter obivit. Clericali tonsura initiatus atque ad ordines minores et subdiaconatus iam promotus, die x v i i Martii anno MDCCCXXXV Carcassonae diaconus ordinatus est; eodem- que anno sacerdotio auctus, die x i n Iunii Nemausi primum sacrum devotissime fecit. Hoc illi fuit magnum virtutis inci- tamentum, quo insignia quidem sed ardua sibi proponere et. imitari exempla satagebat. Quum Episcopus dioecesanus Ser- vum Dei ad sacras expeditiones apud exteros inclinatum vi- deret ut saltem per aliquod temporis spatium tam digno sacerdote frueretur cum sui gregis emolumento, prius in pa- rochum oppidi Salvetat, dein in curionem ipsius Cathedralis ecclesiae Montispessulanae elegit ac nominavit. Praepositus ad sacra in valetudinario eiusdem civitatis, consilio et opere, aegrotis maxime profuit. Adscriptus ab ipso Episcopo sacer- dotum missionariorum coetui dioecesano, qui iam ab anno MDCCCXXII existebat, ad nutum sui Praesulis dioeceseos loca semel iterumque perlustravit. De divina gloria deque anima- rum salute sollicitus nunquam sibi pepercit ; quin imo, rogan- tibus Episcopis, etiam extra fines dioeceseos suae caritatis spatia dilatavit. Cives et advenae confluebant turmatim ad Dei Servum audiendum et spiritu renovati praeclara pietatis signa ostendebant. Probe noscens pericula quibus foeminae obnoxiae sunt aeternae salutis amittendae, Andreas reme- dium excogitavit quo ipsae in sodalitatem congregatae aegrotis curandis operam darent. Mentem aperuit Episcopo qui, con- silio precibusque adhibitis, rem probavit novumque Institutum,