CEPHALUDEN. 4 7 1

dam paroecialem ecclesiam idoneum ac populo acceptum fuisse asseruit; secundo quod idem Episcopus in sua voluntate fir- mus permaneret.

Iamvero quod primum sit falsum, hoc quidem ipsius Epi- scopi testimonio resultat; Etenim hic fatetur se fictis quo- rumdam virorum dictis deceptum fuisse: nam postquam sup- plicem dedit libellum, inquisita sacerdotis Alesso vita ac eius agendi ratione, comperiit illum, nedum indignum pa- roecia, imo vero indignissimum esse, cum scientia, reliquis- que omnibus dotibus quibus praefulgere debet parochus ca- reat, et gravia subsint indicia ipsum auctorem fraudum, quibus Episcopus est deceptus, extitisse.

Proinde, prosequitur orator, cum validior probatio ob- reptionis nec haberi nec desiderari possit illa, quae ex ipsius postulantis ore procedit, clare fatentis se errasse, oris aperi- tionis arbitrium intrare nemo ibit inficias ; cum Pontifex non indignis, sed dignioribus semper favere sibi proponat, praesertim cum de animarum cura, quae maximi momenti est, agatur.

Pariter facile evinci, ait patronus, alterum caput, nempe quod in suscepta prius voluntate favore sacerdotis Alesso Episcopus non manserit. Simul ac enim indignitatem huius sacerdotis cognovit, sollicite errorem corrigere studuit, suum agentem admonendo, ne amplius supplicem libellum ad pe- tendam veniam a concursu exhiberet, et si exhibitus erat, revocaret. Si vero agens mandatis Episcopi non obtempera- vit, ne spem lucri amitteret, vel quia nuncium non acce- perit , ut se excusandi causa fortasse asserit, hoc unum semper verum remanet, scilicet Episcopum veniam a con- cursu amplius impetrare noluisse, quod si Pontifex rescivis- set, dubio procul literas non praebuisset. Adeoque conclu- dendum videtur, Apostolicas litteras erroris vitio laborare, et contra eas oris aperitionem tribuendam esse. Idque for- tius si advertatur quod, ex Episcopi sententia, Alesso auctor extiterit admissae fraudis, et corruptionis agentis, ut gravia subsunt indicia , ne deceptori fraus sua patrocinetur. Nam