476 NUGERINA ET MARSORUM

torta est, notorie parochus poterit sacramenta negare : si occulta, scilicet in foro sacramentali agnoscit decimas non fuisse solutas, debitores inabsolutos dimittere debet.

Innitebantur doctrinae Tridentini Concilii sess. XXV cap. 12, decernentis, non solventes non debere absolvi, nisi plena restitutione secuta, cum decimarum solutio debita sit Deo non homini. Quam dispositionem urget Concilium, sub- iungens, eas non dantes aut dare impedientes, rem alienam invadere.

Nec ut iniusta, vel plus aequo rigorosa videtur haec dis- positio ; nam ante Tridentinum in Decretalibus, et in Sexto, t i t . de Decimis, passim eadem non ab hominibus, sed ab ipso Domino institutas esse asseritur, et retinendas ut ve- rum et proprium debitum : negligentes autem, multoque magis eas dare nolentes, omni ecclesiastica severitate esse cogendus. Et ne quis ab hoc onere causam se eximendi prae- tendat, Decretales affirmant, esse debita privilegiata, quae census atque tributa praecedunt, quemadmodum decernitur in cap. Cum non sit in homine XXXIII. Haec aliaque dura verba ibi leguntur, ex quibus abunde patet, Ecclesiam in hac re severitate uti, quia decimas non solvens in segetem divinam manus immittit. Quid ergo mirum si antiqui Cano- nistae, atque Theologi, eo usque procedunt, ut decimas non solventes in omni casu inabsolutos dimittendus esse edoceant.

Verum severitas ista cum grano salis, ut dici solet, est accipienda : et nisi me mea fallit opinio, in casu speciali pro- posito, attentis adiunctis, parochum inabsolutos dimittere non posse puto, quos decimas non solvisse cognovit in foro sacramentali.

Praemitto heic agi non de iis, qui satis intelligunt de- cimas esse solvendas, sed de rudibus, qui legem italicam decimas abolentem, iniustam atque sacrilegum esse non ca- piunt, immo de iis agitur, quos si parochus dimitteret inab- solutos scandalum, paterentur, quasi vellet absolutionis bene- ficio privare non solventes, et validiori modo temporalia cu-