488 EX ACTIS

nullam umquam habere possunt iustam causam mutandi, aut in dubium idem eandem revocandi. Quae cum ita sint, gratias agentes Deo Patri, qui dignos nos fecit in partem sortis sanctorum in lumine, tantam ne negligamus salutem, sed aspicientes in aucto- rem fidei et consummatorem Iesum, teneamus spei nostrae con- fessionem indeclinabilem.

C A P U T I V .

DE FIDE ET RATIONE.

« Hoc quoque perpetuus Ecclesiae catholicae consensus te- nuit et tenet, duplicem esse ordinem cognitionis, non solum prin- cipio, sed obiecto etiam distinctum: principio quidem, quia in altero naturali ratione, in altero fide divina cognoscimus; obie- cto autem, quia praeter ea, ad quae naturalis ratio pertingere potest, credenda nobis proponuntur mysteria in Deo abscondita, quae nisi revelata divinitus, innotescere non possunt. Quocirca Apostolus, qui a gentibus Deum per ea, quae facta sunt, cogni- tum esse testatur, disserens tamen de gratia et veritate, quae per Iesum Christum facta est (1), pronuntiat: Loquimur Dei sa- pientiam in mysterio, quae abscondita est, quam praedestinavit Deus ante saecula in gloriam nostram, quam meno principum huius saeculi cognovit: - nobis autem revelavit Deus per Spiri- tum suum : Spiritus enim omnia scrutatur, atiam profunda Dei (2). Et ipse Unigenitus confitetur Patri, quia abscondit haec a sa- pientibus, et prudentibus, et revelavit ea parvulis (3).

« Ac ratio quidem, fide illustrata, cum sedulo, pie et sobrie quaerit, aliquam, Deo dante, mysteriorum intelligentiam eamque fructuosissimam assequitur, tum ex eorum, quae naturaliter co- gnoscit, analogia, tum e mysteriorum ipsorum nexu inter se et cum fine hominis ultimo, numquam tamen idonea redditur ad ea perspicienda instar veritatum, quae proprium ipsius obiectum constituunt. Divina enim mysteria suapte natura intellectum crea- tum sic excedunt, ut etiam revelatione tradita et fide suscepta*

(1) Ioan. I, 17. (2) 1 Cor. II, 7-9.

(3) Matth. XI, %.