494 CONSTITUTIO

cinium aut collegium studiorum causa iunioribus sodalibus in coe- nobio constituatur; an fines interioris-administrationis sit excessura3 puta si inibi schola fiat aut collegium quod pateat etiam alienis. Plane si dictos fines excesserit, res redit ad alterutram illarum, quae a Bonifacio VIII et Urbano VIII fieri pro lubito, ceu diximus, prohibentur. Sin autem intra limites domesticae disciplinae mutatio contineatur, suo certe iure Regulares utentur, nisi forte leges fun- dationis obsistant. Ex quibus singillatim perpensis manifesto colli- gitur: Religiosis sodalibus non licere ea quae instituta sunt, in alios usus convertere absque expressa, licentia Sedis Apostolicae et Or- dinarii loci, nisi agatur de conversione, quae, salvis fundationis legibus, referatur dumtaxat ad internum regimen et disciplinam regularem.

Nunc ad illud progredimur controversiae caput, in quo de tem- poralibus missionum bonis disputatum est. Ex liberalitate fidelium ea parta bona sunt, qui cum sua sponte et voluntate dona largiantur, vel intuitu missionis id faciunt, vel eius qui missioni praeest. Iam si missionis intuitu donatio contigerit, ambigi solet, an viri religiosi quibus donum sit traditum, accepti et expensi rationem reddere Epi- scopo teneantur. Atque istud quidem fieri oportere, sacrum consi- lium christiano nomini propagando super dubio proposito ob mis- siones Britannicas religiosis Ordinibus sive Institutis commissas die xix Aprilis MDCCCLXIX, rescripsit in haec verba: « 1. Missiona- » rii regulares bonorum temporalium, ad ipsos qua regulares spe- » ctantium, rationem Episcopis reddere non tenentur. 2. Eorum ta*- » men bonorum, quae missioni, vel regularibus intuitu missionis n tri buta "fuerunt, Episcopi ius habent ab iisdem missionariis regu- » laribus, aeque ac a Parochis cleri saecularis, rationem exigendi.» Quo vero tabulis accepti et expensi ratio constaret, sacer idem Coe- tus die x Maii anno MDCCCLXVIII, in mandatis dederat ut bona mis- sionum diligenter describerentur, ea secernendo quae propria mis- sionum essent ab iis que ad sodalitia sodalesve singulos pertinerent.

Nihil enimvero in his decernendis vel praecipiendis est actum, quod iuris communis doctrinis vulgatissimis apprime non congruat. Nam quaevis oblatio parocho aut alteri Ecclesiae Rectori data piae cuiusdam causae intuitu, ipsimet piae causae acquiritur. Ex quo fit, ut qui rem pecuniamve oblatam accepit administratoris loco sit, cuius est illam erogare iuxta mentem et consilium largitoris (1). Quoniam vero administrantis officio incumbit rationes actus sui

(1) Fagnan. in cap. Pastoralis, de his quae fiunt a Prealatis, n. 29 - Card. de Luca in Conc. Trid. discur. 18, n. 5 - Beiffenst. Lib. 3 Beeret, tit. 30, n. 193.