PARISIEN. 495

Notat in sua sententia parisiensis iudex « intentioni et habitationi necessariis ad domicilium obstant mores ducissae, quae semper nova itinera novaque consilia aggrediebatur. » At si haec ita sunt, ait defensor, dubio procul ducissa vagis accensenda fuisset; et tunc filiae matrimonium ex defectu parochi proprii infirmari haud potuisset.

Addit idem iudex « quod non magis verificetur in casu domicilium rurale simultaneum cum domicilio urbano, quum non aequaliter in utraque domo ducissa se collocaverit. »

At respondet defensor, cum parisiensis inquisitor haud valde sollicitus fuerit de domiciliorum urbani et ruralis com- paratione a testibus haurienda, assertionem de eorum inae- qualitate haud esse attendendam. Bo vel magis quod Ga- briellae institutrix asseveret quod plerumque Parisiis brevi manebatur idemque affirmet Maillot, ipseque parochus S. Tho- mae edicat, se ante nuptias nonnisi bis aut ter ducissae fi- liam vidisse.

Quod vero ducissa « nonnisi ob transitorium finem man- serit in loco Epinay » ac « de facto saepius illum negle- xerit » ceu habet impugnata sententia, falsum omnino re- nunciat vinculi defensor, iuxta testimonia in superiori capite relata; et solummodo admittit quod durante Borussiaci belli tempore ducissa ab Epinay abstinuerit et villam Funes in Belgio excoluerit, quo in loco bellici furoris vitandi causa diu hac una de causa consedit.

Demum saepius dicta sententia, ut diuturniores ducissae commorationes in loco Epinay pro annis 1875 et 76 omni valore destituât, notat scopum commorationis fuisse transito- rium. At insurgit defensor, transitorius quoque erat finis, ob quem ducissa per duos tres ve annos diutius ac stabilius quam in ceteris Parisiis consedit.

Porro si precarius diuturnioris commorationis finis ur- bano domicilio non contradicit, non contradicet neque rurali.

In quinto et ultimo animadversionum capite contendit denique defensor, quod dato etiam et non concesso quod do- micilium in pago Epinay defuisset, matrimonium tamen va-