LIBURNEN. 495

an vero adhuc iure vigeat, vel potius iure meritoque a com- petente auctoritate dissoluta fuerit, est praesentis controver- siae obiectum.

Re quidem vera hisce postremis temporibus videntur so- dales a proprio instituto defecisse adeo, ut Parochus dictae Ecclesiae ad Episcopum retulerit : ex eiusmodi Sodalitio nihil aliud sibi parari quam cruces et tribulationes. Etenim idem sese censet independens a Parocho, ceu eruitur a Sta- tutis, anno 1889 concinnatis, sine approbatione Ordinarii. Eius cappellanus est presbyter saecularis, qui functiones in Ecclesia paroeciali peragit absque dependentia a Parocho. Reprobanda omnino est, ait, negligentia fratrum quoad ser- vitium sibi impositum; etenim paucissimi ex eis Ecclesiam petunt, ut functionibus adsint, et saepe vocandi sint pueri rudes, qui vices fratrum peragant, in eorum absentia cum scandalo fidelium. Saepe enim ab eisdem asci titus fratribus turbae fiunt et non raro blasphemiae audiuntur, a non piis sodalibus, Petiit ideo Parochus, quid esset sibi faciendum, in casu.

Episcopus permotus his relationibus, iussit Parochum dissolvere Sodalitium, petere rationum redditionem, con- stituere tres qui statuta redigerent pro nova Sodalitate, ab Episcopo approbanda.

Parochus iussa Ordinarii faciens, per decretum declaravit Sodalitatem esse dissolutam.

Confratres decretum ratum habere recusaran t, causantes incompetentiam auctoritatis, idem emanantis. - Quare Pa- rochus statim hoc nuncia vit Episcopo, qui non solum pro- bavit et decretum confirmavit sua addita subscriptione suique Cancellarii, sed exceptioni Sodalium revocavit tritum ada- gium « Qui per alium facit, per seipsum facere videtur ».

Nihilo secius neque taliter ab Episcopo confirmatum Sodales decretum recipere voluerunt, asserentes, semper idem per- severare Parochi decretum, iam legitime repudiatum. - Quo- circa Sodalitas antea recursum habuit ad Metropolitanum, qui Decretum extraiudicialiter confirmavit, postea ad S. C. C.