496 ENGOLISMEN.

gis apparet congruenter et naturaliter sentire, matrimonium, de quo agitur, consummationem adeptum esse. Verum maritus operam perdidit et matrimonium tantum ratum remansit.

Ex parte vero Dominae Lecoq cognoscitur eam iussisse deponi quod, si ipsa cum coniuge tot dies constiterit et apud illum versata fuerit, hoc egit spem in corde conferens, ma- ritum se forte correcturum et ad sponsam evasurum huma- num. Sed aliter, ait, res successit; dum imo illa debuit ex experientia pati virum quotidie peiorem, et pervertentem conditiones de innocenti amicitia; cum ipse sit a malis ha- bitudinibus depravatus.

Verum etsi ex istis quamdam excusationem caperet fa- cilitas unde Sophia acquievit et morem gessit agendae vitae cum coniuge; demonstratur equidem magis, ex sua confes- sione, quantum eius animus, post illam malesuadam noctem et deinceps, durus evaserit; suoque viro ita refractaria usu conversa venit, ut etiam ex hoc veracius fiat, quod asserit Oscar, illam ei nullo unquam modo rependisse maritales blanditias, debitumque coniugii continuo negasse.

Quid sibi volunt isti sponsorum sermones, nisi habendi sint quales explicitae confessiones? Etenim si ad istas ad- iungantur quae ab illis patefactae sunt circa dissidii origi- nem; videtur ab utroque fieri super istud indubia confessio. Fatentur enim ambo huiusce dissidium sumpsisse principium vix dum ascenderant thalamum ; et sponsa subiungit, quod hoc revera successit ob tentatus super eam nefandos coniu- gis actus. Itaque, si tentamen istud occurrit in primo instanti et operavit dissidium, nunquam compositum ; ergo nullius anterior actus, etiam honestus, praesumi potest; atque per consequens nec maritalis coniunctio. Ex illorum igitur pro- ducta conversatione excluditur potius consummatio de eorum matrimonio, et magnopere firmatur inconsummatio.

Nihilo secius assertae consummationi favet exaratum in processu testimonium Lydiae, quae cum fuerit Sophiae in intimis, declaravit quod haec olim ei aperuit, se forsitan esse utero gravem.