498 ENGOLISMEN.

dum, arcanumque silentium, quod super inconsummationis argumentum servatum est a Sophia. Nullam prorsus scrip- turam praebuit ; et nihil vel affirmando vel negando locu- ta est; aeque ac nemo dixit vel contradixit ius eius vel obtutu, quasi ab eadem negatum aut affirmatum fuisset.

Ad laica tribunalia causam agens, plures insimulationes adversus coniugem in aciem protulit; satagens vindictam referre contra illas, de quibus ab ipso Comite redargueba- tur. Inter easdem accusationes crebro recursabat repudium ab ipsa constanter oppositum, ne matrimonium assequeretur naturale propositum; et propterea eadem ferebatur ac si con- iugii denegasset uti iuribus suis. Et cum ita perageret, mirum est, quod nihilominus nunquam illam ad obiecta re- spondentem audivimus, deviantem interim incongruis argu- mentis meritas incusationes. Quapropter Sophiae silentium, tamdiu , tantoque studio prosequutum , inducit in animum moralem convinctionem de matrimonio revera inconsumpto, quod noluit affirmare et negare nequivit. Affirmavit autem, quoniam ipsa tacuit ; quando loqui, seu respondere de- buerat.

Cur tacuit? Istud certe inusitatum silentium aliquam causam ex parte Sophiae habere debet. Et una reapse pro- ponitur in processu, quae consistit in suo erga maritum insuperabili odio; quippe quae sibi persuadebat iuvare illi, eiusque precibus apud Pontificem, si ipsa confiteretur ma- trimonii inconsummationem; credens aliunde eidem, novisque votis eius nocitura, si desit ista confessio, quae a se omnino dependet.

Ergo fatetur quod, si se submittere!, daret utique ar- gumentum favoris coniugis, quod dare renuit; demonstrant scilicet in semetipsa matrimonium suum ratum, minime fuisse consumptum. Et ita supplet derogato experimento.

Nihilominus ex dictis forsitan daretur adhuc arguendi modum, quod nempe explicite et absolute uxoris confessio super actum inconsumptum, deesse videatur. Et verum quo- que posset esse huiusmodi verbum apud aliquos canonistas,