P A R I S I E N . 499

erat, ne mora longius protraheretur ; fore enim istud do- cumentum (litteram scilicet amici Burdigalensis de consensu Parochi) a Secretario ratum, aegre putabam ».

Hinc, falsum pariter quod Secretarius Curiae Vestmo- nasterien. a Parisiensi, ut primo asseruerat Parochus, ex- p e t i e r i t delegationem, falsumque proinde dictae Curiae re- sponsum, quod aliunde, ob formulam nimis insolitam, vix -ac ne vix quidem verisimile videtur.

Et idem Parochus, laudabili sinceritate confessionem suam perficiens, actum matrimonialem in Registris parochialibus, quoad assertam delegationem, spurium esse agnoscit: « Ver- ba citata in tabulis matrimonialibus {The consent... ut su- pra) addita sunt mea manu, non tempore nuptiarum, sed postea inquisitione incaepta. Nullum igitur valorem, ad evi- dentiam, ferunt ».

Nihilo tamen minus nubécula quaedam, ni fallor, per- stat adhuc ob aliam memorati Parochi depositionem, vide- licet : « Quoad documenta alterius partis, ut puto, mihi erat nulla difficultas »; unde iure praesumi debet alterius partis, id est sponsae, documenta fuisse genuina canonicis- que praescriptionibus consona. Actrix quidem asserit unum, ex parte sua, exhibitum fuisse documentum, videlicet « mon certificat d'études. M. le Curé, ne sachant pas le français, crut M. Henri sur parole »; ast haec pugnant cum asser- tione Parochi qui, gallicae linguae haud ignarus, studiorum -attestatum pro baptismali fide aut parochiali delegatione, nequaquam accepisset : « Neque eo tempore, inquit, ignarus fuit idiomatis Gallici ».

Aliunde, iuxta priorem Parochi depositionem oralem, mater Actricis « a présenté une déclaration d'un Vicaire de Paris qui disait qu'il ne connaissait pas d'obstacle à ce ma- riage »; et hoc eo verosimilius quod primo, ut dicitur, Vi- cario Parisienses Parochi, ea quae matrimoniorum celebra- tionem respiciunt, ut plurimum committunt.

Sed haec assertio et praesumptio, contrariis factis ex- sufflatur, nam: a) Sponsi, iter arripientes versus Angliam,