506 NULLITATÌS RENUNTIATIONIS

num persentiebat ille Syndiei cognatus qui vadimonium pro X praestiterat.

Duo haec accusationum capita dum eum suae plebi invisum ac male conscium evincebant, binas causas praestabant utramque gravissimam editae resignationis, seposito etiam nefando sodo- miae crimine, de quo ex processus tabulis quasi ad certitudi- nem constabat.

Renuntiationis actus existentiam, nec ipse Aloysius inficia- tur, immo ea intrinsecus admittit, cum editam resignationem revocari postulat. Multominus in dubium revocatur Ordinarii acceptatio. Quae cum ita sint, concludebat, stat suo robore re- nuntiatio.

Scire aiebat opponere Aloysium sub metus gravis incussione se paroeciae nuncium misisse : et respondebat : inspecto renuntia- tionis tempore nihil inveniri quod talis metus existentiam evin- ceret unde nullitas exoriretur. Etenim cum iam processus ad exitum properaret, cumque necessitas praevideretur Aloysium gravissimis poenis canonicis puniendi, ipsi iudices delegati sua- sionibus, ac ratione maioris vitandi mal i , de resignatione lo- quuti sunt utpote, de suprema ac unica salutis tabula, et con- silium sibi in omnibus utile recognitum amplexus est Aloysius. Ergo punitionis vitandae ratio ea fuit quae ad resignationem Aloysium impulit : et metus qui a punitionis periculo oriri po- tuit ab extrinseco est non ab intrinseco, ideoque actum non vi- tiat.

Talis timoris existentiam qui non amplius sui compotem Aloysium redderet, excluditur tum rei facie inspecta, tum te- stium examine. Nam non semel, sed bis renuntiationem edidit scripto Aloysius, et placide cum Archiepiscopo omnia disposuit circa oeconomicam paroeciae administrationem tenendam, usque ad diem praestitutum. Testes vero vel eum non viderunt ea die qua renuntiationem edidit, vel in eo praetensam mentis alienationem haud inspexerunt.

Ad rem citabat advocatus, utpote huic simillimam causam renuntiationis actam coram s. C. C. die 30 Aprilis 1869 et relatam in nostra hac Ephemeride Vol. IV. pag. 596 nec non