Quamvis autem Clerici per s. Or-

dinationem devinciantur perpetuo

alicui ecclesiae : nihilominus , cum

ecclesia ordinalissima sit societas,

plures causae constitutae sunt ob

quas iidem Clerici tamquam ordine

clericali indigni amoveri deponique

possent. Eae tamen causae, non

quidem ex arbitrio, sed pro tem-

poris locorumque adiunctis deter-

minatae ab Ecclesia fuerunt, par-

tim ex apostolica consuetudine ,

partim ex determinatione facta in

nx x. 509

synodis sive oecumenicis, sive pro-

vincialibus : quae quidem causae

rite discuti probarique debuissent,

ut Clerici tanta plecterentur poena.

Haec quidem eo tempore vige-

bant, quo nota perspectaqüe erant

Clericorum Officia; non tamen nota

erant Beneficia. Namque primis Ec-

clesiae saeculis, administrante Epi-

scopo oblationes fidelium et res

ecclesiasticas,pro ventus singulis Cle-

ricis per Presbyteros aut Diaconos

diribebantur pro officiorum dignita-

citudine per omnes Domini ecclesias patemorum velimus canonum praecepta servari, et hanc maxime curam ad Sacerdotes (scilicet Episcopos gui sacerdotii obtinent plenitudinem, quibus proprie iuxta vetera .documenta hoc Sacerdotis nomen simpliciter competit) universarum plebium pertinere, ut sanctarum constitutionum regulae nullis corrumpantur excessivus. Uude miramur, te , quem auctoritatum Apostolicae Sedis observantissimum esse convenerat, tam negligenter ac potius in. solente? egisse, ut traditarum legum non custos, sed transgressor existeres. Libello enim Paulli Presbyteri t»i,.qui in subditis habetur, cognovimus, apud te novo am- bitu foedoque colludio Presbyterii ordinem fuisse turbatum ita, ut unius festina et immatura provectio, quaedam eorum deiectio facta sit, quorum honorem aetas com- mendabat, et nulla culpa minuebat. Quod si ambientis intentio aut imperita fa- ventium studia, id quod nunquam habuit consuetudo poseebant, ut incipiens eme- ritis, et novellus praeferatur antiquis, tuae fuerat industriae atqu« doctrinae, ut iniusta petentium desideria rationabili auctoritate cohiberes.... .

» Si vero, ut asseritur, primi secundique Presbyteri circa Epicarium sibimet praeponendum tanta huic assentano fuit, ut illum cum sui dedecore poscerent bonorari, ne hoc quidem illis proprio se iudicio deiicientibus, tribui debuit quod volebant; quia tam misere voluntati dignius te inerat obviare quam cedere...

» Praedicti igitur Presbyteri, qui indignos se honoris sui ordine sunt professi, licet privari etiam Sacerdotio mererentur; tamen, ut eis pro Apostolicae Sedis pietate pareatur, ultimi inter omnes ecclesiae Presbyteros habeantur: et ut iudicii sui sen- tentiam ferant, inferiores etiam illo erunt, quem propria sententia sibimet praetu- lere: caeteris omnibus Presbyteris in eo ordine permanentibus, quem unicuique ordinationis suae tempus adscripsit... Paulius vero Presbyter ordinem suum de quo laudabili firmitate non cessit, obtineat, ne alterius aliquid in cuiusquam praesu- matur iniuriam ; ita ut dilectio tua... hoc saltem remedio curare se properet, ut sine dilatione haec quae decernimus, tradantur effectui, ne si iterato ad nos im- ploratio iusta confugerit, necesse sit severius commoveri; cum his quae male sunt facta correctos, malimus redintegrare disciplinam, quam augere vindictam. Exsecu- tionem vero praeceptionuin nostrarum fratri et Coepiscopo nostro Iulio commisisse nos noveris, ut omnia illico, quemadmodum constituimus roborentur.»