Iuris conferendi canonicatus et cantoratus 509

tem. Haec omnia universus clerus acceptavit atque subscripsit,

iuramento sese obstringendo, numquam hisce statutis se oppo-

nendi.

Imo et hodiernus Abbas, qui anno 1845 suum munus su-

scepit, suo et suorum successorum nomine, omnia pariter pro-

bavit atque iuratam declarationem edidit, neque ipsum neque

suos successores aliquid acturos contra huiusmodi regulas.

Cum vero ab eo anno 1845, absque ulla contradictione

praefatae normae adamussim servatae fuerint, mirum esse, con

cludebat Episcopus, Abbatem hodie, post plus quam triginta

annis, recurrere contra constitutiones quas ipse idem accepto

habuit atque solemniter iuravit.

Hisce expositis, gradum faciens Episcopus ad mansiona-

riatus advertebat Abbatem innixum decreto Episcopali anni

1798 facultatem seu privilegium illos conferendi sibi vindicare:

verum in illo decreto neque vestigium reperiri de hoc prae-

tenso iure, continet enim approbationem Episcopi duorum

mansionariorum, qui reliquis adiuncti fuerunt. Erectionem vero

priorum sex neque in Archivio episcopali, neque in illo Colle-

giatae reperire potuisse. Facile tamen esse ostendere, neque

Abbatem potuisse sibi reservari ius collationis mansionariatuum,

neque Episcopum potuisse illud concedere, quia eorum dos

constituta fuit ex bonis Capellae S. Caietani, de qua Abbas

puram putamque administrationem habebat. Iamvero quis igno-

rat Concilii Tridentini sanctionem (sess. 14, c. 12, de refi) sta-

tuentis : « Nemo cuiusvis dignitatis ecclesiasticae vel saecularis,

« quacumque ratione, nisi Ecclesiam, beneficium vel capellani

« de novo fundaverit et construxerit, seu iam erectam, quae

« tamen sine sufficienti dote fuerit, de suis propriis et patri-

« monialibus bonis competenter dotaverit, iuspatronatus impe

« trare aut obtinere possit aut debeat?».

Deficere etiam favore Abbatis, subdebat Episcopus, exerci-

tium praetensi iuris ; quod exercitium iuxta leges Tridentini

« consistit, in multiplicatis praesentationem per antiquissimum

« temporis cursum qui memoriam hominum excedat » (sess. iß,