ARTICULUS II.

Utrum materia secundum rationem qua posuit eam Aristoteles, possit esse principium non de principio ?

Secundo quaeritur, Utrum materia secundum rationem qua posuit eam Aristoteles, possit esse principium non de principio ?

Et videtur, quod sic: 1. Sic enim arguit in fine primi Physicorum: Quidquid subjicitur in omni generatione, ante omnem est generationem: materia subjicitur in omni generatione naturali: ergo est ante omnem generationem naturalem: sed generari est mutari ad esse, ut dicit Aristoteles: ergo materia est ante omne mutari ad esse: quod autem est ante omne mutari ad esse, principium est non de principio: materia igitur erit principium non de principio.

2. Adhuc, Boetius in Topicis : Generatio est ingressus in esse: quod igitur est ante omnem generationem, est ante omnem ingressum in esse: sed, ut jam probatum est, materia est ante omnem generationem supposita et ordine naturae, et ordine causae: ergo et ordine naturae et ordine causae est ante omnem ingressum in esse: ergo materia principium et causa est omnis esse, nec causatum vel principiatum est ab aliquo materia: igitur est principium non de principio.

3. Adhuc, Aristoteles prohat materiam esse incorruptibilem in fine primi Physicorum sic: Id in quod corrumpitur omne quod corrumpitur, manet post omnem corruptionem: materia est in quam corrumpitur, omne quod corrumpitur: ergo materia manet post omnem corruptionem. Ex his concludit, quod materia est ingenerabilis et incorruptibilis.

Ex hoc ulterius arguitur sic: Quidquid est ingenerabile et incorruptibile,, nec est in potentia ad esse, nec est in potentia ad non esse, et per consequens nihil habet potentiae, omnis enim potentia vel est ad esse, vel est ad non esse: omne autem quod nihil habet potentiae, principium est non. de principio: materia secundum quod materia nihil habet potentiae: ergo materia in eo quod materia principium est non de principio.

4. Adhuc Aristoteles in fine primi Physicorum dicit, quod materia se habet ut parens in totam naturam: parens autem habet rationem principii ad ea quorum est parens: ergo materia rationem principii habet in totam naturam: sed, quod rationem principii habet in totam naturam, non. potest esse principiatum in natura: ergo materia principium est in totam naturam, et non. de principio.

In contrarium est, quod. sig.

1. Materia etiam secundum Aristotelem, supponitur in omni generatione et mutatione naturali: quaeratur ergo, unde veniat ? Aut enim ex se est: quod esse non potest, quia nihil suiipsius principium est in esse: ergo relinquitur, quod sit ab alio.

2. Adhuc, Si materia esset principium sui in esse: cum constet etiam primum principium efficiens esse, quod, sicut dicit Avicenna in prima philosophia sua, facit debere esse in omnibus quae sunt, oporteret plura esse principia universi esse: quod nec intellectus capit, nec natura admittit, sicut, in praehabitis in tractatu de principio universi esse probatum est , Oportet ergo, quod materia et materiae esse in esse processerunt a primo principio creante.

3. Adhuc, Materia in eo quod materia nullius esse potest esse principium, nisi elementale, in quo principietur esse uniuscujusque quod est, ab eo quod est vere omnis esse principium. Contra Intellectum igitur est et contra rationem primi principii, quod materia alicujus esse ponatur principium non de principio: nec hoc umquam aliquid Philosophus dixit, qui sciret quid diceret. Unde et Plato qui dixit voluntatem Dei, mundi et universi esse principium esse, dixit quod primo praeparavit materiam tamquam receptaculum et matriculam, in qua omnium esse fundaretur.

4, Adhuc, Si plura principia essent universi esse, efficiens scilicet, et materia: tunc bonum universitatis quod convertitur cum esse, non esset in uno sicut In duce exercitus: quod est contra Aristotelem et in VII primae philosophiae, et In XI ejusdem. Hoc etiam esset contra probata a Pythagora in II Arithmeticae, ubi probatur, quod omnis multitudo redit ad unum, et ab uno procedit. Hoc etiam esset contra Dionysium in libro de Divinis nominibus, cap. de uno et multo, ubi probat, quod " quae multa sunt processibus, sunt unum principio. "

Solutio. Dicendum sicut probant ultimae rationes, quod nec Intellectus admittit, nec natura, quod materia sit principium non de principio: sed principium elementale est eorum, quorum est principium, hoc est, generatorum et corruptorum: et est principium ut subjectum, et non ut causa esse alicujus: propter quod dicit Aristoteles in primo de Generatione et Corruptione, quod materia primum et per se subjectum est generationis et corruptionis. Et ratio potissima probans hoc est haec: quia quidquid appetens est aliquid extra se tamquam divinum et optimum quod in ipso sit principium esse divini et optimi, hoc illud non habet Intra se, nec potest esse principium illius: materia est appetens divinum et optimum quod extra se est, quod insit in ipsa habitum principium esse divini et optimi: materia igitur nullius esse potest esse principium. Propter quod Aristoteles in fine primi Physicorum dicit, quod materia appetit formam sicut divinum et optimum, sicut turpe bonum, et sicut foemina masculum: praeter hoc, quod non secundum se est turpe, sed per accidens, secundum quod subjacet privationi: quod non convenit ei secundum se, sed secundum analogiam quam habet ad formam, ad quam mutatur, et non habet eam: omnis enim motus propter indigentiam est. Nec secundum se est femina, sed per accidens, scilicet secundum analogiam, qua formabilis est ad esse per formam: sicut in generatione gutta foeminae (ut dicunt Aristoteles et Avicenna) postquam ingreditur in eam gutta maris, sicut spiritus in corpus, digeritur, purificatur, distinguitur, et formatur in partum. Propter quod etiam mari et foeminae assimilatur, non per esse suum quo materia est, quia ab Illo non mutatur, sicut in praehabitis rationibus Platonis probatum est, sed per analogiam ad formam, qua formabilis est ad esse hujus vel Illius in genere, specie, vel Individuo.

Ad primum ergo dicendum, quod Aristoteles non ponit principia naturae nisi proxima: et ideo ratio illa non probat, nisi quod sit ante omne esse acceptum per generationem: et hoc verum est. Sed in praehabitis ostensum est, quod actus principii universi esse creatio est:. et Ideo non est remotum, quin per illum actum acceperit esse, et sic de principio est.

Ad aliud dicendum, quod Cum dicit Boetius, quod generatio ingressus est in esse, intelligit ingressum qui est mutatio naturalis ad esse: In praehabitis autem in tractatu de creatione ostensum est, quod creatio non est mutatio naturalis, sed ut dicunt Damascenus, et Magister in libro II Sententiarum, distinct. I, est opus voluntatis divinae, ut nunc aliquid sit, quod antea numquam fuit: et hoc

modo materia exivit in esse, et principium habuit.

Ad aliud dicendum, quod per hoc nihil probatur, nisi quod materia est ingenerabilis et incorruptibilis mutatione naturae, et quod non habet potentiam ad esse materiale mutatione naturae: sed non removetur per hoc, quin sit in potentia ad efficiens primum, et quin secundum potentiam efficientis primi, mutabilis sit ad esse per creationem, eo modo quo creatio elargato nomine potest dici mutatio.

Ad ultimum dicendum, quod parens non est principium nisi ut foemina, et quod est principium ut foemina, semper est principiatum ab alio, sicut paulo ante dictum est. Unde per hoc non probatur, nisi quod materia est principium materiale in rebus naturalibus, formabile in omni esse rerum naturalium: ab alio tamen principiatum, et ad esse dedu- ctum.