522 S. PAULI IN BRASILIA

betur exceptio: at de exceptione non constat; ergo admittendus est competitor, qui accedat ad concursum, re adhuc integra, et doceat de legitimo impedimento. Quae sententia non tantum confirmatur aequitate naturali et canonica, sed etiam auctoritate doctorum, qui passim docent admittendum esse legitime impe- ditum cfr. v. g. Garciam, De beneficiis ecclesiast. p. 9. cap. 2 n. 205, Ferraris ad V. Concursus art Ö n. 17, Scavini, Theol, moral. I. 3 n. 69ö. Imo interdum in edictis episcopalibus haec clausula his vel similibus verbis additur: « Praefixo termino e- lapso, nisi de legitimo doceatur impedimento, nemo, praeter iam adscriptos, admittetur.» Cfr. Act. S. Sed. vol. 17.p. 591 seqq.

Quod de nomine dando modo fuit demonstratum, idem de documentis exhibendis videtur asserendum. Nam hanc forma- litatem adeo rigorose requiri, ut nullus et irritus sit concursus si re adhuc integra propter legitimum impedimentum, elapso tempore, documenta exhibeantur, ex natura rei deduci non po- test, quia in aliis actibus legitimis talis rigor non servatur et ante const. Benedicti XIV « Cum illud » haec formalitas tanta severitate non fuit praescripta; ipse enim Benedictus XIV. ut constat ex cit. const. «Cum illud» § 16, hac in re ius anti- quum immutavit. Porro neque verba constit. « Cum illud » § 16 n. II continent legem irritantem, neque in fine const. speciales reperiuntur clausulae irritantes, neque obstat scopus, quem ob oculos habuit R. Pontifex. Is enim in eo fuit, ut vitarentur nova sua ordinatione frivolae appellationes et ut in appellatorio iu- dicio de uno eodemque examine atque de iisdem documentis scriptis feratur iudicium atque in prima instantia. Iam vero si documenta exhibeantur, elapso tempore, sed re adhuc integra, iste scopus perfecte obtinetur atque propter adiunctam alteram clausulam de legitimo impedimento demonstrato negligentia at- que socordia subsidium ex huiusmodi concessione mutare nequit.

Item alteri quaestioni, quae quoad substantiam continet du- bium a Rmo Episcopo propositum, nequaquam absoluta et ge- nerali quadam affirmatione videtur respondendum, sed solutio quaedam restricta et limitata ad casus certos in iure expressos videtur esse praeferenda. Nam nullitas actus non est asseren- da, sed probanda, ideoque, posito actu, standum est pro valore actus, donec demonstretur nullitas: atque hinc S. C. Concilii non raro solet respondere « non constare de nullitate » actus