524 SYPONTINA

dictum, in themate, latum sit ad modum censurae per ap- pellationem a suo effectu non prohibetur ; siquidem censura, uti iubet cap. 53 de appell., secum trahit executionem seu non admittit appellationem in suspensivo sed tantum in de- volutivo, uti loquuntur pragmatici. Quare hodie huiusmodi interdictum, si videatur absolutione dignum, deberet sive ab Ordinario sive a S. C. C. relaxari.

Sed in casu interdictum quippe generale seu extensum indiscriminatim ad omnes confratres etiam non contumaces et quia partim est locale seu efficiens Ecclesiam in quo Sodalitas viget, videtur non esse censura sed poena. Docet D'Annibale (I, 372): « Venio ad interdicta quae magis poenae seu potius privationis cuiusdam vim habent: huius- modi sunt interdictum personale generale; et interdictum locale seu generale seu speciale ». Iamvero interdictum qua est poena non proprium habet ut secum traitât executionem non admittens appellationem nisi in suspensivo.

Praeterea dato etiam, interdictum in casu ad instar censurae se habere, nihilominus quum haec censura in sen- tentia fuerit non lata, sed tantum comminata per appella- tionem suspenditur. Revera Vicarius Foraneus decretum tulit interdicti, nomine Episcopi, die 26 Iunii 1895. Ad rem Reiffenstuel {de appell, n. 214) postquam adverterit effe- ctum suspensivum appellationis fallere in censuris ecclesia- sticis absolute inflictis; ait « Nam secus est dicendum si censura nondum fuerit lata, sed solum comminata atque in posterum ferenda: aut si fuisset lata sub conditione... Ratio disparitatis inter hunc et priorem casum est: quia ibi excommunicatio seu alia censura utpote lata absolute, iam arctat excommunicatum ante interpositam appellatio- nem; secus in altero casu ubi lata fuit conditionate atque ante eius eventum extitit appellatum ».

Haec de iure communi, sed de iure peculiari iampridem inducto in provinciis Regni Neapolitani advertendum est in animadversionibus a contendentibus Confraternitatibus in alia causa Neapolitana, hac eadem mane, apud S. C. C.