524 LITTERAE ENCYCLICAE

(1) Ad Hebr. xm, 8-

(2) Registr. v, 44 (18) ad Ioannem episcop.

(5) 1 Cor. i, 23.

(4) Ibid., i, 21.

tiam conciliare, re autem vera ipsi se perditionis periculo com- mittentes. Sed veritas una est nec dividi potest; eadem aeterna perdurat, nullis obnoxia temporibus: Iesus Christus heri, et hodie: ipse et in saecula (1).

Illi etiam valde falluntur qui in collocandis publice bene- ficiis, praesertim popularium causam agentes, quae ad corpo- ris victum cultumque pertinent ea maxime curant, animorum salutem et christianae professionis officia gravissima silentio praetereunt. Nec eos pudet interdum summa quaedam evan- gelii praecepta quasi velis obtegere, veriti ne forte minus au- diantur aut prorsus deserantur. Alienum quidem a prudentia non erit, etiam in proponenda veritate, sensim procedere, ubi res agatur cum iis, qui a nostris institutis abhorrent a Deoque sunt omnino seiuncti, Resecanda vulnera, ita Gregorius, leni prius manu palpanda sunt (2). Verum haec ipsa industria spe- ciem prudentiae carnis assumet, si ad agendi normam assur- gat constantem atque communem; eoque magis quod per eam divina gratia parvi haberi videatur, quae non sacerdotio tantum conceditur eiusque ministris, sed Christi fidelibus omnibus, ut ipsorum animos dicta nostra et facta percellant. Fuit autem eiusmodi prudentia ignota Gregorio, quum in praedicatione evangelii, tum in ceteris ab eo mire gestis ad proximos rele- vandos miseriis. Is Apostolorum vestigia constanter est perse- quutus, quorum, cum primum peragrandum terrarum orbem susceperunt nuntiaturi Christum, fuit ista vox: Praedicamus Christum crucifixum, Iudaeis quidem scandalum, gentibus au- tem stultitiam (3). Atqui si tempus ullum exstitit, quo humanae praesidia prudentiae maxime opportuna viderentur, illud pro- fecto fuit, quum ad excipiendam tam novam doctrinam, com- munibus cupiditatibus tam repugnantem, tam oppositam grae- corum et romanorum florentissimae humanitati, nulla esset animorum praeparatio. Nihilominus id genus prudentiam Apo- stoli a se alienam duxerunt, quibus divina erant comperta de- creta: Placuit Deo per stultitiam praedicationis salvos facere credentes (4). Ea stultitia, quemadmodum semper, sic adhuc