ANNECIEN. 527

sum asserere me credere generatim omnem fiduciam adhi- bendam esse eiusdem T. . . . responsis in propria causa matrimoniali ». Sed haec exceptio credibilitatem de viri testimonio super infecta consummatione, minime offenderet iuxta patronum. Siquidem sacerdos Clary generatim tantum fidem T. . . . negat seu dubitat num negare possit (« non possum asserere etc. » quamquam parum ante a Iudice ro- gatus haec dixerat : « Illud, nempe virum in maritali opere defecisse etiam novi ex dictis cognatorum et parentum uxoris, insuper et rumor publicus hoc affirmabat ».

Ceterum, prosequitur orator, nemo induci poterit ut cre- dat, T. . . . mentiri voluisse cum infectam coniunctionem, seque ineptum praedicaret, quod in humana societate con- temptum parit, praesertim in frequentissima civitate. Neque adessent causae impudentis huiusmodi iactationis. Non con- spiratio inter coniuges, hi enim quamquam ad eumdem finem necessitate rei conveniant, animo omnino atque perpetuo sibi invicem repugnant. Non lucrum, nam uterque divitiis affluit. Non melioris coniugii spes, pro T. . . . , qui se ineptum in hoc iudicio renuntiari postulat, ac religiosam vitam sibi amplecti licere adprecatur.

Haec recte praesensit Curia Lausannen., quae in uteris ad S. C. C. animadvertit « Nul moyen donc de supposer, que les deux époux aient inventé et concerté une imposture pour se soustraire à des devoirs sacrés, et tromper leurs supérieurs ecclésiastiques. Ce qu' ils disent ne peut être que vrai »?

Idipsum certatim conficiunt testes septimae manus qui inter electos electissimi sunt habendi, cum alii in clero praefulgeant, alii in ordine patricio, omnes fama religionis ac probitatis insignes. De quibus Anneciensis Episcopus ait « Tam generis nobilitate, quam exiimis christianis virtuti- bus omni exceptione maiores sunt ».

Hisce positis aut existimandum esset optimos coniuges, ac tot viros inter quos Cardinalem et Episcopos in re tam gravi, absque certa scientia, scurriliter lusisse, aut quod