Appendix II 5 4 3

45 . Sed non defuerunt DD. qui non solum per transen- nam, sed etiam directe et ex professo hanc aggressi sunt quaestionem.

LA CROIX (Th. Mor., lib. 6, p. 3, n. 414) duos memorat sc. BAUNY et MENDO, qui quaestionem ex professo tractarunt et pro affirmativa fuerunt sententia.

46. Sic MENDO, qui post BAUNY scripsit eiusque auctori- tate nititur, quaestionem instituit:

« Quaestio II, an Episcopus possit dissolvere matrimonium ratum et non consummatum ad evitandum damnum ? (Sta- terà opinionum benignarum in controversiis moralibus circa

sacramenta, praecepta Decalogi..... Lugduni 1666, diss. 12).

47. Quam quaestionem ita resolvit : « In hac sententia (sc. quae tenet R. P. solvere posse matrimonia rata) iudicat probabile P. Bauny, posse Episcopum (non de facto, quia illi est prohibitum) ex vi sui muneris dissolvere matrimonium ratum non consummatum subditorum. Sic enim arguitur. Quidquid potest Pontifex in toto orbe, potest Episcopus in sua dioecesi ex vi sui muneris (excepto tamen quod non potest res fidei definire, id enim ad supremum Ecclesiae caput spectat) ; sed Pontifex in relata sententia potest pro toto orbe matrimonium ratum dissolvere ; ergo et Episcopus ex vi sui muneris potest in sua dioecesi. Consequentia est legitima. Minor est sententia quam supponimus ad praesens. Maior est doctrina valde communis eamque tradunt Abulensis, Sotus, Victoria, Aragon, Perez, Vera Crux, et alii quos refert et sequitur P. Thomas Sánchez (De Matrim., lib. I, disp. 61, n. 3). Quod semper limitandum est, nisi a iure seu a Pontifice prohibeatur aliquid Episcopo et reservetur soli Pontifici, ut de facto plura prohibentur et reservantur».

48. His historice praenotatis, videamus nunc quid de hac quaestione sentiendum videatur.

49. Porro hic quaestio esse nequit de casu quo solutio matrimonii quaeratur ab uno ex coniugibus, altero renuente.