Appendix XII 559

« tertio quia talis actus exercetur intra seipsam; nam licet pro salute « mea mihi non liceat alium sine defensione mea mutilare; tamen « pro salute mea licitum est meipsum mutilare, ut puta, si vulnus « immedicabile est propter quod membrum resecandum est ense, ut « dicto can. Si quis a medicis, ergo licuit mulieri in se facere quod « in alio non licuisset (hic obiter nota infantem, qui denegat partum, « considerari a Simone tamquam intimum aggressorem vitae matris): « quarto, quia offèndendo nemini nocet: quinto hoc fecit solum, ut « se liberaret a morte (nota principium traditum a s. Thoma, quod « nihil prohibet unius actus esse posse duos effectus, quorum alter « sit solum in intentione, alius praeter intentionem, qui sequatur per « accidens): sexto quia ex duobus malis minus est eligendum /. Si « ita vulneratus in fin. ff. ad I. Aquil. (nota, quod rationabiles hoc «effatum hic affertur quam illud : Si alteri subveniri non potest nisi « alter laedatur, commodius est neutrum iuvare): facit etiam, quia « in homicidio, non solum inspicimus factum, sed etiam intentionem,. « locum, tempus, causam et similia. Quaestio ita est notabilis (con- « cludit Socinus); sed pro nunc nolo decidere, quia forte, Deo duce,. « illam disputabimus ».

Si autem Simon de Brixia nullam auctoritatem in contrarium allegavit praeter illud : facit, quia abortus est de genere malorum prohibitorum: si Socinus praeterea hanc quaestionem appellat nota- bilem, sed a iudicio abstinet: si denique Felinus in eodem capite Si' aliquis de hac quaestione mentionem faciens, non alios citare valet auctores praeter Simonem et Socinum, concludens sed cogita, nihil ipse quoque definiens, indicium est non fuisse id temporis hanc quae- stionem pertractatam; praesertim si animadvertatur, quanta fuerit eorum Canonistarum sollicitudo adducendi iugiter auctoritates etiam ad minima, quod saepe legentem fastidii.

Cum ergo factum occidendi partum in utero matris ad servan- dam matrem, sive per pharmacum sive per ferrum, fuerit in socie- tate christiana notorium atque constans, quin Ecclesia illud unquam reprobaverit, quomodo cohaerere potest cum hac tacita et constanti Ecclesiae permissione, cum universali persuasione fidelium, illa sen- tentia Moralistarum, quae invaluit saeculo xvii, quaeque docet, factum illud esse per se malum, nunquam licitum, idemque esse verum homicidium? quaeque plerumque hoc docet tamquam si de re ageretur omnino evidente nullique dubitationi obnoxia? Quomodo praeterea dici potest, eiusmodi Moralistarum sententiam esse cen- sendam sententiam de moribus dogmaticam, repraesentantem vide- licet doctrinam Ecclesiae catholicae tamquam certo pertinentem ad depositum veritatum revelatarum, ita ut haeresi proximus sit haben- dus qui illam negaret?

Itaque si dici nolis, Ecclesiam universam suo officio per negli- gentiam defecisse in docendis fidelibus de hoc scelere; aut insipien-