590 AYACUQUEN.

iusce licentiae concessionem non ex praesumptione, sed uni- ce ex facto hauriendam esse. Sed cum ex omnibus testibus ne unus quidem sit, qui vel a longe ad delegationis factum alludat, quin imo omnes saltem implicite illud excludere vi- deantur, consequens esse dicit revera delegationem nullimo- de extitisse. Verum omne dubium removeri videretur ex eo quod, teste Ordinario, parochus ipse, coram quo matrimonium celebratum est, nullam in casu factam fuisse delegationem, affirmare non haesitaverit.

Ad secundam partem deinde gradum faciens patronus, de matrimonii inconsummatione sermonem instituit eamque evidentissimam esse tuetur. Siquidem extra omnem dubita- tionis aleam positum esse adnotat ex iuratis testium depo- sitionibus, quod coniuges nunquam cohabitaverint, nec uno quidem momento post matrimonii celebrationem insimul fue- rint. Ut enim ex ipsa factorum narratione colligitur, adu- lescentulae pater, vix nuptiarum solemniis absolutis, inopi- natus ac furibundus superveniens, ceteris omnibus prae t i- more fugientibus, filiam illico detinuit, secumque duxit et continuo adeo vigilanter custodivit, ut Dionysius eam am- plius nec conspicere potuerit. His praeterea accedit iurata mulieris depositio, quae asseveranter, firmiter et absque ulla animi haesitatione matrimonii inconsummationem profitetur. Quam vero confessionem maximi profecto faciendam esse, subdit, nedum ob Canonum doctrinam et S. C C. praxim, sed et iam ob eximiam deponentis probitatem ac religionem, de qua testis et Ordinarius ayacuquensis in suis litteris ad S. C. C. missis.

Ulterius mulieris depositionem maiorem adhuc vim nan- cisci, adurget patronus, ex viri confessione, qui praevio iu- ramento, pariter fassus est, suum cum Grimanesa matrimo- nium nunquam fuisse consummatum. Consonant tandem te- stes plures, omni exceptione maiores, qui, quotquot interro- gati sunt, omnes, iurisiurandi religione interposita, matri- monium in casu minime consummatum fuisse aperte ac fi- denter proclamarunt.