Appendix 595

tradiderunt et Reiffenstuel (/. c.); et Pichler {Lib. 4, Tit. 3, n. 14) et Marcus Struggi {De Matrimonio L. 3, n. 180), et Ferraris ( V. Impe- dim. art. 2, n. HO); quin et communissimam Georgius Gobat {Tract. IX, n. 484) eam professus est. Adde quod et Ferraris (/. c), et Pichler (/. c.) et la Croix {lib. 6, Part. 3, n. 712) in huius doctrinae confirmationem Declarationes S. Congreg, afferant. Alioquin vero perpaucos omnino reperies, qui contrarium docuerint ; quibus prorsus immerito Alberti Defensor S. Doctorem Alphonsum accensuit. Rectius dices S. Doctorem hanc quaestionem missam fecisse. Et sane cernes {Lib. 6, n. 1081) quoad hoc doctrinae caput contra Sanchesium ab ipso opponi La Croix et Salmanticenses. Atqui tum Salmanticenses {Tract. 9, Cap. 8, n. 21), tum La Croix {Lib. 6, Part. 3, n. 712) utique a Sanchesio recedunt, si de iis agatur, qui cum fraude, idest animo contrahendi matrimonium in ea loca devenerint, sed si ille animus atque adeo ista fraus defuerit, et Salmanticenses {ibid. n. 19), et La Croix (/. c.) cum Sanchesio plane consentiunt indubitanter matrimonium esse validum. Ergo S. Alphonsus de proficiscentibus in fraudem disserebat, non vero de aliis. Idque ex eo luculenter

ad mensem producta, gravissimum ad praesumendum sit indicium, quod vere sincereque eiusmodi voluntas habeatur, hinc profecto scriptum a nonnullis est, per habitationem unius mensis quasi domicilium adquirí. Quid vero inde consequitur? Nempe hoc. Cum iure non modo positivo verum etiam naturali docente, praesumptio cedere debeat veritati, hinc porro si contingat certis clarisque probationibus palam fieri neque illum qui quasi domicilium sibi vindicat habuisse animum permanendi per maiorem anni partem, neque alterum qui domicilium sibi arrogat proprie dictam habuisse voluntatem permanendi perpetuo, imo de contraria voluntate constet, dubi- tari profecto eo in casu non poterit neutrum domicilium sibi proprium quaesivisse; cumque matrimonii validitas a quasi domicilio pendeat, ne matrimonium quidem valide fuisse contractum.

Quod igitur Benedictus XIV constituit hoc omnino est. Cum Archie- piscopus Goanus in eiusmodi causis definiendis vehementer haereret eo quod probationes de voluntate per maiorem anni partem permanendi fre- quentissime dubiae sint, Summus ille Pontifex dixit, imo potius in mentem revocavit quod iure iampridem constituto vigebat, in hisce casibus dubiis praesumptionibus esse utendum, praesumptionem vero esse ad iudicandum satis firmam, si ille qui contrahit spatio saltem unius mensis antequam matrimonium contrahatur habitaverit in loco, ubi matrimonium ipsum celebratur. Mensis igitur, de quo Benedictus XIV, nihil aliud est, nisi pro- batio quaedam praesumptiva in rebus dubiis de vera sinceraque voluntate permanendi per maiorem anni partem, cuius proinde voluntatis necessi- tatem non abrogat sed confirmat; ita ut si non de re dubia agatur, sed de re clara et manifesta eiusmodi voluntatem defuisse, certissimum omnino, habitatione Unius mensis minime obstante, habendum sit, quasi domicilium nullo modo fuisse quaesitum, adeoque matrimonium nullo modo fuisse validum.