Ex- S. Congregatione Concilii

(De benef., tom. 2, pag. iij), quia ipsa regularis natura non

mutatur, sed in eodem statu perinde permanet, ac si Com-

mendatarius esset A b b a s vel Prior vota regularía professus.

Durante vero Gallica perturbatione ( 1 7 9 0 - 1 8 1 6 ) , post

obitum ultimi Commendatarii, Minores quoad curam anima-

rum incoeperunt pendere ab Archiepiscopo, sicuti prius subii-

ciebantur Abbat i . Neque ex eo quod Regulares hoc aevo ap-

pellabantur Vicarii , inferri potest quod ipsi precarie tantum cu-

ram exercebant, quum omnes illi qui praeficiuntur curae alicui

collegio adnexae, licet veri sint parochi , tamen veniunt sub

Vicariorum nomine uti patet ex Conci Trid. (sess. 7, cap. i

de Reform.). Neque aliquid obstat quod hi dicantur ad nutum

Archiepiscopi revocabiles; haec enim revocabilitas proprie

afficit parochos regulares, ut tradit Wernz (Ius Decret., vol. 2,

pag. ioj6). Verum rebus in pristinum revocatis, et inita anno 1818

conventione inter S. Sedem et Neapolitanum r e g e m , Banti-

nus conventus restitutus est, et hinc etiam paroecia regularis

rediit, cum desierit ratio unica ob quam paroecia saecularis

fuit instituta, nempe Religiosorum extinctio. Paroecia enim

Bantina non est quid distinctum a conventu, sed potius eius

pars integralis, et cum sit fundata in regulari ecclesia, semper

praesumitur regularis quoad usque contrarium non demon-

stretur. Sed quidquid sit in iure, ex documento nuper in

archivio Status reperto constare ait, quod rex Neapolitanus

nedum voluit conventum restituere, sed etiam quod Reli-

giosis restitutis iterum crederetur cura animarum Bantinorum

an. 1816 distracta.

Ex eo tempore Franciscani pacifice, seu prout res cum

eversivis legibus componi poterat , paroeciae possessionem

obtinuerunt usque ad an. 1 8 6 1 , quo contigit Status Nea-

politani occupatio ex parte italici Guberni i : ideoque Franci-

scani ad proprium ius vindicandum allegare etiam possent

hanc plusquam quadragenariam praescriptionem. Cer tum prae-