600 RENUNCIATIONIS.

scentiae signa exhibuisset, canonicae animadversioni non fuisse

amplius locum.

Defuisse praeterea iustam causam: namque, eam, quae in

actu renunciationis scripta fuerat, infirma videlicet valetudo,

fuisse manifeste simulatam : causam vero realem repertam fuisse

imaginariam eamque in falsum suppositum resolutam, cum illae

epistolae ad processum mulieris nunquam revera pertinuerint,

nec mulier in carcerem fuerit coniecta: hinc nullum pertime-

scendum scandalum nullamque renunciationis necessitatem.

EA QUAE PRO VALIDITATE RENUNCIATIONIS SUNT ADDUCTA. E con- verso perpensum es t , omnem violentiam aut dolosam circum-

ventionem in praesenti themate deesse. Namque epistolae ad

Episcopum per superiorem civilem Magistratum illis in adiun-

ctis delatae, repertae scilicet in inquisitione criminali de qua di-

ximus, fuerant quoque in nonnullis partibus a Magistratu deli-

neatae quibusdam animadversionis signis: et in universo illo re-

rum apparatu sive Episcopus sive quisquis alius cogitare debuis-

set de scandalo obventuro tum in universum Clerum tum in

Liviurn per publicum iudicium. Cum autem constaret ex con-

stituto in Curia episcopali examine, eas epistolas esse a Livio

conscriptas, nullus supererat modus opportunior, quo honori sive

Cleri sive Livii consuleretur nisi per renunciationem spontaneam

paroeciae et temporaneam saltem eiusdem absentiam.

Haec quidem in facto contigisse: observabatur tamen nulli-

mode dici posse Episcopum coegisse Livium ad renunciandum,

cui tantum hisce in adiunctis simplex suggesserat consilium. Id

autem maxime ex eo dignosci, quod Livius haud acquiescens con-

silio Episcopi ad alios consulendos viros accesserit, idest ad Pa-

rochum N. a quo, rerum serie a se ipso exposita, consilium po-

stulaverit: eumque Parochum ob rei gravitatem neque ausum

esse directe dare consilium, ne cogere quodammodo Livium vi-

deretur, sed quid ipse incunctanter fecisset, si in illis versaren-

tur adiunctis, significasse. Quare Livium paroeciae renunciasse

rebus suis consideratis atque perpensis.

Porro , ex habitis relationibus, satis erui Livium in hoc suo

agendo negotio turbati animi signum non dedisse, sed animum

suum praecipue intendisse ad pensionem habendam et literas

testimoniales, quibus ministerium in alia dioecesi posset exercere.