636 APPENDIX III.

nonnulla promptuaria seu officinas ad merces servandas et vendendas huc illucque stabilire tibi placuit, et, quod mirum est, haec omnia perfecisse inconsulta Sede Apostolica, ad quam demum recursum ha- buisti, ut super liceitate praefatae negotiationis instruereris. EE. ac RR. PP. Supremae huius Sacrae Congregationis, postulatis tuis serio ac ma- ture perpensis responderunt: non licere quovis titulo missionarios mer- caturam exercere; tibique respondendum esse per instructionem decre- verunt.

Et sane, quamquam Emis PP. compertum sit, ex zelo quo ad fi- dem catholicam propagandam flagrans, A. T. permotam fuisse: tamen perspicuum tibi esse debet SS. Canonum sanctiones, Conciliorum etiam generalium Decreta, Apostolicas Constitutiones, et SS. Congregationum responsiones ad Vicariorum Ap. postulata, contrarias omnino esse prae- fatae tuae agendi rationi; neque bonitas finis illicita media ad eumdem consequendum legitimare potest, non enim sunt facienda mala ut ve- niant bona. Ceterum, divina Christi Religio propagari non debet fictio- nibus et simulationibus, quemadmodum haeretici sua venerata dogmata propagare conantur. Dominus enim Salvator noster conversurus huma- num genus, Apostolos et discipulos suos mittens, dixit illis Euntes in mundum universum, praedicate Evangelium omni creaturae. Docete om- nes gentes baptizantes eos in nomine Patris et Filii, et Spiritus San- cti. Ecce ego mitto vos sicut agnos inter lupos. Estote ergo prudentes sicut serpentes et simplices sicut columbae Haec sunt divina monita, ad quae fideliter exequenda Evangelii praecones conatus omnes adhibere debent. Praetextus mercaturae, quamquam tibi videtur aptissimus ad fidem propagandam, nunquam tamen in conversionem animarum adhi- benda est, ut indecens et valde indecora viris apostolicis exemplo Chri- sti et Apostolorum, qui nunquam his fictionibus usi sunt, quibus Deo simul et mammonae obsequi viderentur. Non enim desunt exempla in quibus infideles, ut primum vident eos, qui summi Dei se dicunt mi- nistros et legatos, negotiis temporalibus addictos, eosdem spernunt, putantes illos uti religionis praetextu ut ex egestatis angustiis emer- gane Hoc pacto, venerationem illam atque amorem, quibus ad animas Deo lucrifaciendas prae ceteris indigent, ubique amittent et merca- torum potius pecuniarum, quam animarum curatorum, ignobile nomen sibi acquirent.

Ne igitur non solum SS. Canonum sanctionibus, sed etiam Apo- stolicis Constitutionibus (urbani Vili, Ex debito Pastoralis Officii 22 Febr. 1633; Clementis IX Sollicitudo Pastoralis Officii, 17 Iunii 1669; Renedicti XIV, Apostolicae servitutis, 23 Febr. 1751 ; Clementis XIII,