642 LITTERAE APOSTOLICAE

evaderet, qualem a Deo precatus erat. Nec maternae expecta- tioni defuit Antonius, qui ab ineunte aetate futurae sanctitatis, quae solent esse indicia, cuncta praesetulit, et praesertim rerum terrenarum despectum, Christianae pietatis cultum, et singula- rem in proximos charitatem. Quamobrem ferunt illum non raro, vix adolescentium, ut pauperibus succurreret, suis se exuisse vestibus, ac cibis sibi paratis abstinuisse. Tanto autem Chri- stianae paupertatis amore incensus est, ut vestes séricas, quas eius aetatis nobiliores ostentabant, nunquam induerit, et quae sibi e paterna haereditate obvenerant, matri libentissime do- na verit, ut in pauperes illa largior esse posset. Ipse autem, ut novissimus e pauperibus, quae sibi necessaria erant, a genitrice demisse exorabat, magnopere cavens, ne quid peteret, aut sibi daretur, quod non solum non redundans, sed omnino non necessarium etiam severioribus videri posset.

Humanioribus Uteris domi imbutus, primum Ticinum, de- inde Patavium missus est, ut Philosophos et Medicos audiret; quod postquam maxima cum ingenii ac profectus laude prae- stitisset, in facultate medica Laurea insignitus, Cremonam re- versus est, ut medicinam exerceret. Verum satis erat Antonium intueri, ut ad sublimiora vocatum illum cuncti iudicarent, qui iam tum Cremonae tum Patavii Sancti nomen adeptus erat. Et revera nihil magis Antonius quam ecclesiasticam militiam opta- bat: sed, ut erat humillimus, ministerii gravitate atque altitu- dine terrebatur. Cunctationem abrupit frater ex Ordine Praedi- catorum, doctrina et pietate insignis, Marcellus nomine, seque ipsum in Theologicis disciplinis magistrum fore pollicitatus est Antonio, qui sacra in studia vehementer incubuit, et tanto pro- fectu, ut magistro ipsi admirationi fuerit. Divinam autem Scri- pturam in primis coluit, et Pauli Epistolis adeo delectatus est, ut illum tum doctrina tum vitae exemplis referre sibi propo- suerit, et apud Dominum Nostrum Iesum Christum sibi inter- cessorem magnum exoraverit.

Nec Paulus clienti suo defuit. Nondum enim Antonius sae- culares vestes exuerat, cum iam Cremonensibus in Sacri Apo- stolatus munere tantus apparuit, ut vehementer cuperent illum Sacerdotii ordine insigniri; tum ut eius beneficia latius mana- rent, tum ut sacerdotalem dignitatem, gliscente vitio, fere de- spectam, iterum suspicerent homines, ac pro merito vererentur. Nec opinionem fefellit eventus; imo ipse eam Deus prodigio