LITTERAE APOSTOLICAE 645

confirmare velle visus est. Etenim, cum primum litavit Anto- nius, mirabile quid accidit, quo Deus ostendere dignatus est, quantum hoc Propitiatore gauderet. Nam in Sanctissimae Ho- stiae elevatione, multo ille splendore circumfusus apparuit, et Angelorum cohors illum venerabunda circumcingere visa est, donec Sacras Species assumpsit. Quo prodigio non tam confir- mata est apud homines Antonii existimatio, quam eius humi- litas ac flagrans illud desiderium se pro cunctorum salute Chri- sto omnium Redemptori vovendi.

Quod quanto charitatis ardore sit executus tum in spiritua- libus, tum in temporalibus Cremonensium necessitatibus nihil est opus singillatim persequi. Nam celeberrimi Cremonae hi- storici unanimiter affirmant, domum Beati Antonii factam esse miseriarum perfugium, quemadmodum pectus eius erat mise- rationis diversorium. Hinc illum Cremonenses Angelum suum nuncupare consueverunt, et ita appellabant, quoties Antonium vel ad conciones audiendas, vel ad conscientiam expiandam, vel consilii aut subsidii causa adibant. Quo factum est, ut etiam Pater patriae sit appellatus, utpote qui Religionis bonorum mo- rum, publicae et privatae concordiae vindex statorque com- muni suffragio censeretur et esset.

Tunc ei in mentem venit tanta beneficia, quibus patriam ditaverat, in Italiam, imo in mundum universum propagare ; quod cum fieri non posset, nisi alios adscisceret, de religiosa Sodalitate cogitare coepit, quae, auspice Ecclesia, in cleri po- pulique reformationem totis viribus niteretur. Rem tantam, prae- sertim in illa temporum malignitate, exequi ac perficere diffi- cillimum erat: at Paulus ob oculos Antonii versabatur; Paulum, patronum suum, in corde ille gerebat; Pauli nomine Christum Crucifixum precibus ac lacrymis urgebat, ut votis suis propi- tius adesset. Nec multum moratus est Redemptor hominum amantissimus. Nam cum Mediolanum venisset Antonius et ele- ctissimum illum virorum pietate ac scientia illustrium conven- tum adivisset, qui a Divina Sapientia nuncupabatur, a cunctis ita receptus est, quasi is esset, qui tandem statuere posset, quid facto opus esset, ut gravissimis malis occurreretur, quibus un- dique Ecclesia et Christiana Societas premebantur; cumque An- tonius ipse de excogitata a se Sodalitate verba iecisset, plau- sere omnes, alacriterque statim se socios Antonio praebuerunt duo nobiles cives Mediolanenses, Bartholomaei^ Ferrari et la-