6 4 8 Ex S. C. Concilii

casibus non sunt valde infrequentes apud H. S. C, praesertim quando reditus paroeciae providendae sunt tenues. Quod etiam respondet dispositioni dicti capitis Trid. in finem, quod ita se habet: « Si tamen adeo exigui reditus dictae parochialis fuerint, ut totius huius examinationis operam non ferant, aut

t a t o , Episcopus utatur iure suo , libere nempe conferendo paroeciam sacerdoti

sibi beneviso, praevio tamen privato examine. Quae praxis innititur declaratio-

nibus eiusdem* S. C, quae ita referuntur a Garcia (De benef., part. /), cap. 2,

nn. 218-220) : « Si Episcopus semel edictum proposuit per concursum, et ex multis examinatis nullus repertus sit idoneus, licet Concil ium (Tridentinum) n o n

videatur necessario requirere edictum per concursum (sicut nec Const. Benedi-

ctina Cum illud), fuit tamen tutius iudicatum aliud edictum proponi, ut supra,

et si nemo comparuerit idoneus , tunc alicui praevio examine sine concursu be-

neficium conferetur ». Et congruenter eadem S. C. in supra citata Vicentina

rescripsit: « Vacante aliqua parochiali ecclesia , si intra terminum edicti unus

solum comparuerit, et nolit se examini subiicere, nec parochialem curet obti-

nere, censuerunt Illmi Patres, qui Tridentini Concilii decretis interpretandis S S m i

D. N. auctoritate praefecti sunt, ab Amplitudine tua assignandum esse aliud edi-

ctum, rursusque vocandos oppositores ». Unde nonnisi quum beneficii reditus

sunt tenues, cuius fructus 24 ducatos auri dé Camera nempe libellas 2.5o circiter

non e x c e d u n t , s i proposito primo edicto examinis per concursum n e m o c o m -

paruerit, eadem S. C. in Vercellen, mandavit ut: « fiat secundum edictum exa-

minis sed sine concursu, si Episcopus pro sua conscientia cum deputatorum

consi l io ita expedire arbitrabitur ». Quin imo ex Conc . Trid. nec primus c o n -

cursus est necessarius, « si reditus paroeciae adeo tenues fuerint, ut totius huius

examinis operam non terant, aut nemo sit, qui se examini quaerat subiicere ».

Ex hucusque dictis apparet necessitas in genere secundi concursus, qui

proinde de consi l io tantum, uti aliqui contendunt, dici nequit. Nec in contra-

rium obiici potest, sicut revera obiicitur, decisio H. S. C. in Ripana diei 7 Mar-

tii 1885 (Cfr. Acta S. Sedis, vol. 17, pag. 590-597), in qua duas ob àlias causas

sacerdos appellans in suis precibus exauditus non fuit; tum quia erat indignus,

ideoque ab Episcopo etiam ante concursus periculum refici poterat, tum quia

praeterlapsis decem dierum fatalibus appellavit. D e m u m auctores omnes , quos

consulere potuimus, nostrae thesi favent; ita e. g. citatus Garcías, Massobrius

(Praxis can., requis. 3 , dub. g), Barbosa (De Episcopo, part. 3, alleg. 60,

n. 3g; De parocho, part. i, cap. 2, n. 5l ; et ad Conc. Trid., sess. 24, cap. 18,

nn. 74 et j5), Leurenius (Forum benef., part. i, quaest. i85, ad 4 et 5),

Ferraris (Bibl. can., v. Concursus, art. 3, n. 22), Scavini (Theol. mor. univ.,

vol. 3, pag. 6i5), Aichner (Comp, iuris eccl., ed. g, pag. 3o2) Ojetti (Syno-

psis, v. Concursus, pag. 416), etc. (N. R.).