APPÍI

a periculo ad articulum, ipsamque mollem repente fit transitus; ali- quando ab articulo ad sanitatem; incerta hinc cum valde sit mor- borum varietas, possent sine abso- lutione ad tribunal Dei poeniten- tes sistere et in aeternum perire.

His adde quod incredibili anxie- tate angerentur Confessarii qui in similibus casibus reperirentur; nesci- rent enim, ut plerumque nesciunt etiam artis medicae periti, an in- firmus versetur in periculo vel in articulo mortis; ideoque an in illo infirmitatis statu possit, nec ne ab- solvi etc. quae omnia aliena sunt omnimodis a sensu et Ecclesiae pie- tate. Confessarius hinc in similibus casibus vel Medici iudicio, vel pro- priae experientiae acquiescat, et si viderit infirmo mortis periculum imminere vel imminere iudicet, neque alius adsit sacerdos, tuto complicem audiat et absolvat; tuto, inquam, antequam maior morbi vis superveniat; quo enim maior vis morbi, eo difficilius confessio bona instituitur, cum infirmo vel mens, vel animus, vel vires corporis de- ficiant, ut experientia constat.

De cetero etiam in relato testi- monio Tridentini Patres de articulo mortis loquuntur, et tamen theo- logi ad periculum aptant, ut ce- teris praetermissis, videre est apud S.Ligorium Theologia Moralis.Tracto IV. Cap. II. n- 558 §. II.

Qui vero in periculo mortis i.liam in praesenti quaestione ver- er i censeant ur supra dictum est.

T>F\ RX 335

Sed ut absolutio a Sacerdote complice in mortis articulo collata valida censenda sit, deesse debet alias quicumque sacerdos, licet non adprobatus ad confessiones, qui illum audire et absolvere valeat. Hinc plurima quaestionum capita.

Et 1. quid si adsit quidem alius sacerdos, sed sit vel su- spensus, vel excommunicatus ?

Huic quaestioni ut fiat satis, sunt tria probe consideranda; primo quidem nomine sacerdotis non ad- probati ad confessiones in comuni usu loquendi illum venire, cui fa- cultas excipiendi fidelium confessio- nes nondum collata fuit, non autem eum qui ob admissa scelera fuerit ea privatus, vel illum cui nequeat conferri; secundo hanc legem esse odiosam, ideoque stricte interpre- tandam; tertio demum, Benedictum per eiusmodi absolutionem colla- tam a Sacerdote licet ad confessio- nes non approbato voluisse nedum sacramenti sanctitati, nedum aeter- nae morientis saluti, sed etiam eius quieti et tranquillitati aliquo pacto consulere.

iam vero si dicamus in casu, Confessarium excommunicatum vel suspensum praeferendum esse Con- fessario complici, puto eum Sacra- menti sanctitati et decori non ad- modum consuluisse; quaestio enim esset instituenda quis sit magis im- probus, sacerdos excommunicatus et suspensus, vel Confessarius, qui semel fortasse, miseranda libidine ¿breptus, cum moriente peccavit,