MELEVITANA 665

lebratio non deficiat, pia dispositio semper finem volitum as- sequeretur. Praeterea observari etiam posset, missam cum cantu haud uberiorem prae lecta animabus defunctorum fru- ctum afferre; ideoque nec iustitiae laesionem forsan inde es- se timendam. Quin imo, cum sacrae functionis decor ob pa- rochi ministerium augeretur et frequentior etiam populus i ta ad missam solemnem conveniret, tenendum esset, huius- modi permutatione testatorum voluntatem plenius finem obtinere.

Ceterum si rigor iuris haec omnia posthabenda suaderet, expostulat archipresbyter, ut sibi venia celebrandi missam solemnem in maioribus anni festivitatibus et quoties aliqua benedictio missae adnexa sit, ex peculiari indulto tribuatur. Haud ille indigitat num id peragere cupiat substituendo alium pro missa pro populo vel applicationem permutando; ast si excipiantur preces, rationem omnem EE. VV. decernent. Quoad gratiae vero opportunitatem scribit Episcopus : verum in maioribus solemnitatibus censeo concedi posse oratori fa- cultatem dicendi Missam solemnem conventualem, praeser- tim si huic missae adnexa sit aliqua benedictio. Etenim ex quo spectat a4 parochum, tamquam Ecclesiae rectorem, canere in huiusmodi solemnitatibus vesperas et matutinum, convenire videtur, ut idem quoque dicat missam conventua- lem. Ita pariter etsi benedictiones candelarum cinerum et pal- marum stricte non pertineant ad iura parochialia, S. C. Rituum 12 Ian. 1704, hoc in casu spectant ad parochum tamquam rectorem Ecclesiae in qua tales functiones fieri solent.

QUAE FACIUNT ADVERSUS PAROCHUM. Contra tamen plura animadvertenda veniunt. Atque in primis extra omnem du- bitationis aleam positum est, obligationem, qua parochi de- vinciuntur sacrum pro populo litandi, esse personalem. « Omnes dies dominicos et festivos per hebdomadam- te- netur parochus celebrare per seipsum, nisi ex iusta causa impeditus reperiatur, » ait Pitonius Disc. Eccl. 142\ n. 15. Cui plures S. C. C. decisiones adstipulantur, et praesertim