PARISIEN. 665

Ut Anna domicilium habere posset apud avum mater- num, à Pointis, necesse erat, inquit orator, ut illa huius- modi domicilium per actum personalem acquisivisset, prae- via emancipatione. Iamvero non solum nemo loquitur de hac emancipatione, sed emancipatio excluditur omnino, ob- servat patronus, ex eo quod Anna consensum petiit a tu- tore ut matrimonium civile contraheret.

Unde, arguit, quum emancipata non esset, etiamsi vo- luisset, domicilium habere apud avum maternum non po- tuisset. Quapropter, concludit, non solum Anna domicilium non habebat apud avum maternum, sed ne illud quidem habere poterat..

Haec res adeo evidens est, prosequitur, ut operam per- dere censeremus in ea diutius insistendo, vel testimonia ad- ducendo ex quibus meridie clarius eruitur Annae tutorem domicilium in Brasilia habuisse.

Haud loquitur advocatus de domicilio originis vel de domicilio facti. Non de primo: hoc enim, ipse a i t , nobis suffragatur. Non de secundo, hoc est de domicilio facti, seu habitationis, ut aliqui aiunt. Etenim cum minores volun- tati parentum et tutoris subiiciantur, non possunt habere domicilium proprium ab ipsis seiunctum, quia non possunt habere animum perpetuo manendi seorsum in aliquo loco. Quare domicilium facti, quoad minores, recidit, iuxta pa- tronum, in quasi domicilium, si dimidium anni praetergre- di tur. Anna vero, urget orator, non solum, quatenus mi- nor, domicilium facti seu habitationis à Pointis-Inard non habebat, sed illud habere non potuit. Et revera licet in fa- cto ibi matrimonii tempore moraretur, animum habere non poterat perpetuo manendi. Probe enim Anna noverat, ma- trimonio contracto, se ad alias regiones cum marito esse migraturam.

Sed praeterea nec quasi domicilium in parochia de Poin- tis-Inard habebat Anna, inquit patronus.

Et sane, inquit, quasi domicilium definitur « habitatio in parochia cum animo ibidem manendi per maiorem anni