PARISIEN. 677

Quam doctrinam italicus codex (artic. 278) ita perstrin- g i t : « Il consiglio di famiglia qualora la tutela non sia esercitata dall' avo paterno o materno potrà deliberare sul luogo in cui il minore debba essere allevato e sull' educa- zione che convenga dargli, sentito lo stesso minore, quando abbia compiuto l ' e tà di anni dieci».

Praeterea, erga pupillam Annam maiorem affectionem esse in avo materno quam in patruo non solum sanguinis coniunctio, sed praesertim facta eloquentissima demonstrant. Dum enim ignoramus omnino, ait vinculi defensor, quibus Annam beneficiis ornaverit patruus, de avo materno ;Anna profitetur: « Nous nous sommes installés chez nous dans une propriété de mon grand-père à Estadens ». Quae verba innuere videntur ea oppiduli Estadens bona, quae in domi- nium parentum Annae transierunt, non tam empta quam donata fuisse. Annae vero vir in suis ad Emum S. C. C. Praefectum uteris die 23 Februarii 1902 scribit: « E l l e (Anna) a vécu chez son grand-père, qui l'a élevée, recueil- lie, mariée et dotée ».

Quapropter considerandum etiam est, advertit orator, num versemur in casu expenso a Rota in decis. 12, n. 1, part. 9 rec. dum docet : « Permissum est pupillo eligere sibi domicilium ad effectum obtinendi tutorem in eo loco in quo domicilium contrahere voluit, cum hic actus non vi- deatur tendere in illius detrimentum, sed potius respicere eius utilitatem, eo quia commodum illi sit habere tutorem in pluribus locis, et hoc etiam voluit Azzotus.... et probat hoc a simili, quia sicuti potest pupillus adrogari sine tu- tore et occasione dictae adrogationis sortitur domicilium patris adrogatoris, ita etiam censeri debet illi licitum esse domicilium eligere sine tutoris auctoritate ».

Sed quid sibi volunt parisienses actorum moderatores, quaerit sacramenti vindex, dum castra ponunt in verbis « domicilium necessarium - domici! de droit »? Nonne com- pertissimum est in quaestionibus de proprio alicuius paro- cho attendi solummodo domicilium facti seu habitationis ?