ex Tridentino Capite aliquid ap- paret quod actus hic debeat ab or- dinatione Clerici complementum habere; etenim interdicto subiici- tur Capitulum ob epistolas dimis- sorias, quas infra annum non ar- ctato concedit, sicut alii ob eamdem rem suspensioni subiiciuntur. Con- cedentes autem dimissorias contra formam decreti. Hanc autem sen- tentiam alios inter defendunt Ri- gantius in Reg. Cancel. 24. § III n. 238, atque Giraldi Expos. Iuris Pont. Part. II, Sect. 100, Nota IV.

At alii contradicunt, uti Diana III, V, XII, Marchini 1, VI, III, 15, eo quod actus tum dici nequeat perfectus atque consummatus. Haec sententia aequior nobis videtur. Etenim 1. certum est, literas di- missorias dari ad ordines recipien- dos; neque post concessas epistolas ullum, ordinarie loquendo, subest impedimentum quo quis prohibea- tur illos recipere. Supponendi ergo non sunt legumlatores separare vo- luisse effectum a causa, neque poe- nam inferre, quae data fuit ne quis infra annum a die vacationis sine necessitate, ordines reciperet. Quicl-

471

(1) Concilium Aurelianense V (an. 549) statuit « ut in civitate; ubi Pontifex

» iure humanae conditionis obierit, nullus Episcopus ante substitutionem reparati

n per ordinem successoris, aut in civitate, aut per parochias ordinare clericos, ant n al taria audeat consecrare, vel quidquam de rebus Ecclesiae praeter humanitatem x praesumat auferre. Quod si quisquam temerario ausu statuta trascendere con n ventus ab instituto Pontifice verecundiae suae consulens sine dilatione oblata » restituat. Si vero suae voluntatis arbitrio . vel quorumcumque precibus actus

» quamcumque personam promovere , aut contra interdictum praesumpserit, anno

« integro missas tantum facere non praesumat. » I ta ut etiam ante Concilium Tr i -

dentinum id quod prohibebatur directe et absolute , sede episcopali vacante , erat

ordinationes agere.

quid enim dicamus mens et finis principalis Tridentinorum Patrum hic fuit (1); at si post concessas a Ca- pitulo literas dimissorias ordo non recipiatur, finis a legislatoribus in- tentus stat integer, neque lex, fuerit etiam per accidens, et prae- ter mentem dimissorias conceden- dum, violata fuit; non intelligitur ergo quomodo Capitulum, intacto manente fine legis principali, inter- dictum censeri possit.

2. Concilii Tridentini Patres dum Sess. VII c. X. de Reform, poenam inferunt, copulative, non disiun- ctive loqui videntur. Si secus fiat, inquiunt, Capitulum contraveniens ecclesiastico subiaceat interdicto, et sic ordinati etc. ita ut supponant ordinationem ex concessis dimis- soriis litteris secutam. Non est ergo separanda ordinatio, et poena pro unis concessis dimissoriis constabi- lienda.

Contrarium vero ex anteceden- tibus non probatur ; etenim et ibi copulative loqui ex eo patere ar- bitramur, quod concedere litteras permittant arctatis ; constare con- sequenter Tridentinus Patres num-